Schutting-2 of Verhokking

Ooit maakte ik een ballonvaart. Het was een verjaardagscadeautje van en met Gade. Op een winderige zomeravond stegen we op van de Goffertwei  om na een mooie tocht iets voorbij Veenendaal weer te landen. Zo maakte ik kennis met Nederland vanuit de lucht. Wat ons toen, zo op het land neerkijkend, vooral opviel was de verhokking. De rijtjeshuizen met hun achtertuinen, die allemaal met een forse schutting omsloten waren. Tuintjes die, maar misschien was dat toen wel mode,  uitgerust waren met een eigen trampoline. Vaak huis aan huis een trampoline. Voor elk gezin zijn eigen afgehokte speelplaats. Nederland, kom gooi er maar eens en gemeenplaats tegen aan, leek zo zichtbaar gehecht aan zijn privacy. Eigen tuin eerst.
Gade heeft er ooit voor gezorgd dat de afscheiding tussen onze tuin en die van de buurman niet meer benadrukt werd door een haag, hek of schutting en zo meer ruimte gaf. Door beplanting en verzorging was het zo op het oog al direct duidelijk waar de grens tussen mijn en dijn  lag. Daar had je van ze lang zal ze leven  geen rechter, rijdend of niet, voor nodig. Laat staan een schutting. “En privacy dan?”kregen we wel eens te horen op het ontbreken van een forse afscheiding. Privacy in een omgeving waar van alle kanten bovenburen in je tuin kunnen kijken is  een schijnargument voor het plaatsen van hoge hekken. In huizen die zo gehorig zijn dat als ik nies de buurman zijn zakdoek pakt bevorder je de privacy niet echt door het plaatsen van schuttingen.
Maar goed, nu komt er dan toch een schutting. Drie mannen zijn bezig om een aantal palen in de grond te werken, palen waar straks de planken tussen komen. Nu staan er een aantal balken in een strakke lijn. Een soort Golgotha waar de palen wachten op de dwarsbalk om ze tot een volmaakt kruis te maken. De palen alleen al geven duidelijk aan waar de grens komt te lopen. Het is of er van paal tot paal, van balk tot balk een onzichtbare lijn is getrokken. Een optische afscheiding die nu al veel ruimte kost.