Schweigman

Een vriendin kwam al tijden geleden met enthousiaste verhalen over een voorstelling die zij had gezien. Nu vind ik het altijd lastig geboeid te blijven luisteren naar beschrijvingen van films, toneelstukken en voorstellingen. Het beeld dat geschetst wenst te worden verschilt nog al met het beeld dat ik zelf maak. Dat ligt niet aan de verteltrant van de verhaler, maar aan het het feit dat mijn fantasie niet altijd het spoor volgt dat uitgezet wordt. Mijn fantasie kiest zijn eigen richting. Ik hoef het verhaal niet te horen. Een enthousiaste aanbeveling is genoeg. Die aanbeveling zat aan het eind van een lange beschrijving van een voorstelling die zij had gezien van Baukje Schweigman. Een naam die mij op dat moment niets zei. Eigenlijk een schande. Vijfenveertig jaar geleden was ik zelf druk doende op de Amsterdamse mime-opleiding. Als stage in mijn Akademietijd. En Boukje Schweigman is een mime-speelster en mimograaf. Maar ik heb de afgelopen decennia de mime en het bewegingstheater niet of nauwelijks meer gevolgd, anders dan het bekijken van een paar grote gezelschappen als Pilobolus en Mummenschanz. Maar dat is te weinig in al die jaren.
De aanbeveling van de vriendin was genoeg om kaartjes te bestellen voor een optreden van Schweigmans gezelschap. De voorstelling die wij op het oog hadden was al uitverkocht. We kozen blind voor een andere uit de serie  van vijf voorstellingen. Hoek heette die. Nee, ik ga de voorstelling niet beschrijven, anders dan dat ze gespeeld werd door twee mannen, twee vrouwen en een stalen bewegende muur.
Na dit boeiende theater(avont)uur praat ik kort na met een paar spelers. Complimenteer hen en vertel over mijn eigen mime-verleden. Grote namen van toen zeggen hen niets of maar heel vaag. Namen van nu moet ik mij eigen maken. Er kan veel gebeuren in meer dan veertig jaar. Wat niet minder werd is het enthousiasme van de spelers, de bevlogenheid. Die is het volgen waard. Ik heb me aangemeld voor de nieuwsbrief van het gezelschap.  Een oude liefde wordt weer wat opgepoetst.