Sketch

Ik ben niet echt een royalist, noch ben ik een doorgewinterde republikein. Ooit behaagde het Hare Majesteit mij in een orde te benoemen. Er was geen haar op mijn hoofd die er ook maar een minuut aan gedacht heeft dat huldeblijk te weigeren. Daarvoor weet ik mij te veel een ijdeltuit. Van de andere kant is het koningshuis mij ook niet heilig. Een goede persiflage of een slim gemaakt  toneelstuk met de Oranjes als onderwerp zijn aan mij welbesteed. Ja, ik durf ook toe te geven dat ik bij een uitzending als “Blauw Bloed” niet zal wegzappen. Ik hou van royalty, maar vind ook dat je er hartelijk om mag lachen. Het is niet voor niets dat ik, als het 1-Vandaagpanel mij daarom vraagt, consequent Mr. Pieter van Vollenhoven als populairste lid van de Familie kies.
Gisteravond keek ik naar de uitverkiezing van de Sporter van het jaar 2012. Nu is dat op zich natuurlijk een tamelijk  saai gebeuren. De stemmen zijn al lang geteld, ik kan als publiek niet meer mee doen en op de keper beschouwd is het niet meer dan het voorlezen van wat namen. Maar daar vul je geen kleine twee uur mee. Dus werd er iets bij verzonnen. Toegegeven er zaten wat aardige entr’actes bij. En op de redactie had iemand ook nog bedacht dat de gouden olympiërs die dag bij de Majesteit op bezoek waren geweest. Daar moest iets leuks inzitten. Twee acteurs speelden respectievelijk de Majesteit en haar oudste zoon en wat restte was een sketch van een stuitende onbenulligheid waar als het ook maar even leuk leek te worden direct weer een verkeerde kant werd in gegaan.
Vroeger op de middelbare school deden we aan cabaret. Ik weet zeker dat een bijdrage van dit niveau niet eens een eerste lezing zou hebben gehaald.
In de uitzending zaten twee van deze ranzige bijdrages. Als ik ooit een aarzelend applausje hoorde was het wel hier na. Je hoorde een hele zaal zich schamen.  Epke en Ranomi hadden toch beter verdiend dan deze ongein.