Slaaf

Vanochtend om half acht liep de wekker weer af. Voor het eerst in vijf weken werd ik weer wakker van de radionieuwsdienst of hoe dat tegenwoordig ook mag heten. Het was niet voor mij zelf. Ik hoef nauwelijks meer wekkers voor wat dan ook te zetten. Nee, Gade moest weer aan het werk. Voor het eerst na haar vakantie. Ik stoot haar voorzichtig aan. Zij wordt van het radiogeluid meestal niet wakker. “Half acht, je moet opstaan.” Ze produceert een onbestemd gebrom. Voor mij is de wekker van half acht het teken dat ik nog een uurtje kan blijven liggen. Gade niet. Die moet naar Arnhem, naar haar werk. Na al die weken valt het haar zwaar weer in het daagse ritme te komen. Het ritme van opstaan, douchen, ontbijt, met de fiets naar het station, trein, wandeling naar het bureau en aan de slag. Zou het toeval zijn dat haar eerste werkdag samenvalt met de Internationale dag ter herinnering aan de slavenhandel en de afschaffing ervan? Deze dag is ingesteld door de UNESCO, die ons uitnodigt om na te denken over de gevolgen van slavernij, maar ook over de moderne vormen van slavernij die vandaag de dag nog bestaan. Laat duidelijk zijn: Gade is geen slaaf. Mijn Ome Kees was dat wel. Althans dat zeiden mij vader en moeder vroeger. Ome Kees was de broer van mijn vader. Ome Kees is zijn hele leven ongetrouwd gebleven. Hij was bakkersknecht en woonde in bij de bakker en zijn vrouw. Het verhaal ging dat hij geen loon kreeg, maar louter kost en inwoning en misschien een zakcentje. Maar geen echt loon. “Slavenwerk”, zeiden mijn ouders. Ik had een bijzondere band met Ome Kees. We waren op dezelfde dag jarig.We scheelden weliswaar 52 jaar, maar toch. Toen Ome Kees ophield met werken trok hij in bij het gezin van zijn zus Anna en zwager Jan, mijn tante Anna en oom Jan, die hem liefdevol opnamen. In 1976 is Ome Kees gestorven, 82 jaar oud.
Vreemd hoe ik vanuit Gade’s eerste werkdag, via de UNESCO terecht kom bij mijn Ome Kees, die ik mij herinner als een heel vrolijke oom.