Slaan

Mijn kinderen zijn inmiddels al dichter bij de 40 dan bij de 30. Maar ik kan me niet meer herinneren dat ik ze toen ze nog niet eens bij de 10 waren ooit geslagen heb. Later ook niet. Niet dat daar geen reden voor geweest zou kunnen zijn, maar ik was niet zo van het tikken. Ik kan me ook niet herinneren dat ik zelf ooit een vaderlijke, laat staan een moederlijke corrigerende tik heb gehad. Ik was een nakomertje en daar ben je zuinig op. Bovendien was ik uiteraard een lief en gezeglijke manneke. Ach ja, een mens verandert maar weinig in zijn leven.
Ik herinner me nog wel dat ik ooit, lang, lang geleden op ongetwijfeld goede gronden overwoog Zoonlief een pedagogisch verantwoorde corrigerende tik te geven. Ik hief mijn hand en op dat moment voegde Zoontje mij toe: “Wat denk je dat zo’n jongetje nu wel gaat voelen?” IJlings liet ik mijn hand zakken en de tik is er nooit gekomen. Ook Ex is nooit zo van de tikkerige geweest. Hooguit een vooral symbolisch petsje op de vingers. Dat had ze van thuis meegekregen. Maar fysiek hebben onze kinderen weinig tot niets te lijden gehad van hun liefhebbende ouders.
Hoe ik op een druilerige dag tot deze overwegingen kom? Vandaag is het Internationale Dag van de Onschuldige Kinderen. Op andere gremia aangekondigd als de Internationale Dag voor de kinderslachtoffers van agressie. Soms lijkt het of een jaar niet genoeg dagen heeft om aandacht te besteden aan alle mogelijke onderwerpen waar bij valt stil te staan. Een dag als deze heeft voor mij niet meer dan een beperkte symboolwaarde. Ik heb nergens gehoord van een actie, bijeenkomst of wat dan ook om aandacht te besteden aan het leed van onschuldige kinderen. Noch van te bereiken doelen of een aanpak een en ander te verminderen. Terwijl daar toch aanleiding genoeg voor lijkt. Maar veel verder dan een vermelding op een kalenderblad en een stukje op een privéblog komt het niet. Daar blijft het bij. Te klein leed? Te groot onrecht?