Sneeuw

“Pojng”doet mijn telefoon, het teken dat ik een whatsapje heb gekregen. Ik open het bericht en krijg een aantal foto’s te zien die zo in een folder van het Zwitserse Verkeersbureau zouden kunnen. Het zijn foto’s die Gade heeft gemaakt. Een besneeuwd landschap, een dun laagje sneeuw bedekt de groene alpenweide. Het clichébeeld van een bepoedersuikerd uitzicht. Daarvoor ga je toch naar Zwitserland, omdat live te beleven. En het aardige van de moderne media is dat je dat in ‘real time’ kunt meebeleven. Natuurlijk voel ik hier de Zwitserse zonnestralen niet, maar ik kan ze me wel indenken, de foto’s laten niets aan de verbeelding over, ik hoef ze alleen maar met gevoelens in te kleuren en de ervaring is compleet.
Gade is maar 9 treinuren van mij verwijderd, maar onze werelden liggen veel verder uit elkaar. Voor mij zijn de dagen zoals de dagen zijn, zoals ze horen te zijn. Een geruststellende regelmaat gelardeerd met aardige ontmoetingen en een fraai uitzicht vanuit mijn werkkamer op een uitbundig bloeiende magnolia die er voor zorgt dat zijn uitvallende bloemblaadjes een klein rose-wit kleed in de tuin spreiden dat kan wedijveren met het sneeuwtapijt dat Gade door haar foto’s mij voortovert. Sneeuw in Adelboden, bloemensneeuw hier. En zo wordt daar en hier toch met elkaar verbonden. Beelden die langzaam over elkaar heen vloeien en zonder al te veel moeite kan ik mij in dat Zwitserse landschap fantaseren en voel ik, gewoon op mijn bureaustoel achter mijn laptop, mij toch zitten op een ruwhouten bankje, dat ik net sneeuwvrij heb gemaakt en zie ik hoe de bergen, vers besneeuwd het dal voor de kou lijken te bewaren, een veilige stut voor de hemelboog vormen. En kijkend naar de foto’s weet ik dan waarom de bergen zo hoog zijn. Reizen in je hoofd, voor je het weet ben je een heel eind weg. Ik moet uitstappen, weg beelden van bergen en besneeuwde alpenweitjes. Ik moet om 11.00 uur in het ziekenhuis zijn.