Sterretje

We hoeven nergens de deur meer voor uit. Een verbinding met Internet, een beeldscherm, een toetsenbord en de hele wereld is  binnen handbereik. We kunnen ons eten per mail bestellen, nog eventjes en we hoeven niet eens meer naar de voordeur om het voedselpakket in ontvangst te nemen. De 3D-printer zorgt er voor dat het gevraagde op onze keukentafel terecht komt. Werken doen we goeddeels  ook al van huis uit en via een gemeentelijke site hoeven we voor het in ondertrouw gaan niet eens meer  naar het stadhuis, maar kunnen we dat helemaal digitaal regelen. Hoe lang zal het duren dat we ook kunnen trouwen per computer. Boeken lezen doen we ook al op die manier en daten gaat ook via de elektronische snelweg. De nieuwst loot, voor mij althans, aan het virtuele leven is het rouwen. We gaan niet meer bij elkaar op bezoek, de arm om iemands schouder is zo vorige eeuw, nee we delen ons verdriet niet meer met elkaar, maar we plaatsen een sterretje aan een kitscherige nephemel. Een sterretje mogelijk gemaakt door een uitvaartverzekeringsbedrijf dat op zijn site ook nog de ruimte biedt om verdriet met elkaar via het beeldscherm te delen.
Jaren geleden al stierf een broer van mij. Zijn weduwe was er van overtuigd dat er aan het firmament een sterretje bij gekomen was. Ik heb niet zo veel met dat beeld. Sterretje aan de hemel, een eenzaam bestaan. Ik heb geen flauw idee wat mij te wachten staat, maar als ik toch mag kiezen dan liever niet als een sterretje aan de hemel. Geef mij dan maar een tweepersoons wolk, samen met een gezellige andere engel. Maar wat ik zeker niet wil, is als een sterretje aan een monuta-hemel geplakt te worden. Nieuwsgierig als ik ben kijk ik toch even in die hemel. Mijn naam komt er zelfs twee keer op voor  en ik blijk al gestorven te zijn op 26 november 2014, 53 jaar oud. Troostrijke gedachte, ik heb mij zelf al overleefd.