Steunconsumptie

Over een paar uur begint de persconferentie waarop nadere maatregelen ter bestrijding van het virus bekend gemaakt zullen worden. Via mijn digitale krant krijg ik nu al te lezen welke kant het zal op gaan. Duidelijk wel is dat de wereld weer en beetje kleiner zal worden en dat als het aan het kabinet ligt er minder bewegingsvrijheid komt. Allen nog maar met het OV als het echt niet anders kan en de gang naar café of restaurant is niet meer nodig want die zijn gesloten. Het kan best eens zo zij dat voor een aantal van die zaken het een definitieve sluiting betreft. De rek is er uit.
Gisteravond kwamen de eerste vermoedens welke kant het op zou gaan naar buiten. Op de een of ander manier maakte mij dat heel erg boos. Natuurlijk begrijp ik dat er nadrukkelijker ingegrepen moet worden. Het zij zo en voor mij maakt het niet zoveel uit. Ik ben het thuiszitten als sinds jaar en dag gewend en kan mij daar heus wel in schikken. Maar ik heb makkelijk praten. Keurig op tijd krijg ik mijn pensioen en AOW uitbetaald, maar ik maak mij zorg om al die mensen die hun baan dreigen te verliezen els dat al niet gebeurd is. Ik denk aan al die mensen werkzaam in kunst en cultuur die nauwelijks  podium, noch publiek meer hebben.
Bij mij in de straat is op de hoek een paar weken geleden een koffiecafé geopend. Een jonge vrouw die met veel ambitie en vertrouwen daarmee begonnen is. Gisteren lunchten Gade en ik er en wij besluiten vandaag dat weer te doen. Als een soort steunbetuiging, nu het nog kan. We zijn even vergeten dat dinsdag de sluitingsdag voor haar eetgelegenheid is. Jammer. Maar even verderop is een soortgelijk etablissement. De mosterdsoep voor mij en de uiensoep voor Gade smaken uitstekend. Morgen zal die zaak ook voorlopig dichtgaan, ook al is er geen druppel alcohol te krijgen en sluit zij normaal ook al om 18.00 uur. Maar uitzonderingen worden niet meer gemaakt. Horeca=horeca en dicht=dicht. Ik bestel nog een kop cappuccino als een pover blijk van ondersteuning. Het blijft hopen op betere tijden.