Stom

Ik zag weer eens een stomme film. Kenners spreken liever over een zwijgende of stille film, want stom is zo’n stomme film meestal niet. De film die ik samen met Gade zag was een Russische film uit 1915 geïnspireerd op Rodenbachs boek “Bruges la morte”. De avond was georganiseerd door het Vlaams Cultureel Kwartier dat van tijd tot tijd dergelijke literaire bijeenkomsten organiseert. Het gezelschap was select. Zo’n vijfentwintig mensen die genoten van passages uit het boek die bekwaam werden voorgelezen en net als de film begeleid werden door geïmproviseerd pianospel. De locatie was de plaatselijke bibliotheek en de avond was genoeglijk.
Nu zie ik nog maar zelden een stomme film. Soms passeert bijna bij toeval een oude film van Laurel & Hardy op het internet en een keer per jaar bekijk ik een oude zwijgende film die ook dan al improviserend wordt begeleid op een majestueus orgel en daardoor een dimensie meer krijgt. Maar dat is maar een sporadisch genoegen.
Nee, dan was het vroeger anders. Wekelijks werd er op zondagmiddag in de gymzaal van de St.Jozefschool aan de Waterstraat een film gedraaid. Meestal een stomme film. De entree was een kwartje, waarschijnlijk zelf een dubbeltje en daarvoor zaten we op de eerste rang. De lichten gingen uit en de projector begon vertrouwenwekkend te snorren. In flakkerende beelden genoot ik van de cowboyfilms met Roy Rogers of  Gene Autry. Namen die wij uitspraken zoals je ze schreef. Naast die twee voor mij heldhaftige topacteurs waren er ook de films met de hond Rin Tin Tin die de ene mensen reddende daad na de andere uitvoerde en zo mijn kleine jongens ziel in vervoering bracht. Ik vond niets mooier dan die stoere hond. Maar wij woonden op een bovenhuis, dus niks hond. Wij hadden een kat, Micky, maar die heeft bij mijn  weten nooit iemand gered.
Als je op zondagmiddag naar huis liep, probeerde je te lopen als de cowboys in de film en speelde je indiaantje en cowboytje met je vriendje met een heus klappertjespistool. En daar was niks stoms aan.