Straathond

Dit is voor het eerst dat ik mijn blog met een foto begin. Dat doe ik uit pure gemakzucht omdat het mij veel meer tijd en nutteloze woorden zou kosten om te beschrijven wat er hier te zien zonder plaatje. Enige toelichting. Toen ik vanochtend op weg ging met mijn rollator voor mijn dagelijkse mini-wandelingetje zag ik mijn overbuurvrouwen in hun voortuintje aan de koffie met een bevriend echtpaar. Diens kinderen waren druk doende om met stoepkrijt een fraai mozaïek te maken. Of ik ook een kopje koffie wilde. Elk excuus om nog niet aan mijn daagse blokje om te beginnen is mij goed genoeg. Een van de functies van mijn rollator is ook dat die uitstekend geschikt is als stoeltje. En zo schoof ik op ruime afstand aan. De kinderen vlijtig krijtend en wij  de RIVM-voorschriften in acht nemend om te kouten over alles en niets en geregeld de brave hond Beer, links onder op de foto, aaiend die van de een naar de ander liep. Beer vervult in deze dagen een geweldige taak. Beer is de lieveling van de hele straat en lijkt door zijn aanwezigheid te voorzien in de steeds groeiende behoefte aan aanraking. Van het RIVM en de minister-president moeten we anderhalve meter van elkaar blijven en dat maakt het lastig, maar daar trekt Beer zich niets van aan. Behaaglijk laat hij zich knuffelen tot wederzijds genoegen van hond en mens. Beer voorziet in een behoefte en is inmiddels vriendjes met zo goed als de hele straat. Wat dat betreft is Beer een echte straathond.
De kinderen hebben hun krijtkunst af en poseren trots bij het eindproduct. Wij tuiten lof, zij stralen.
Bert Schierbeek dichtte ooit: “Wat gemaakt is vraagt om vernietiging, opdat de schepping voort kan gaan.” Hoe toepasselijk in deze tijden.
Het regenbuitje van vanmiddag heeft het krijt-mozaïek helemaal doen verdwijnen. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog.