Suikerzuster

Soms duren drie maanden een eeuwigheid. Soms zijn ze zo weer voorbij. Als ik bij de praktijkassistente van mijn huisarts zit, realiseer ik mij niet dat het al weer drie maanden geleden was dat ik er ook zat. Zo als elke drie maanden. Controle. De suikerzuster, zoals ik haar noem, gaat er uitgebreid voor zitten. Het is tenslotte niet voor niets de jaarcontrole.  Altijd als ik een spreek- of behandelkamer binnen ga overvalt mij een gevoel van totale overgave. Niet dat ik geen mondige patiënt ben, integendeel, maar ik laat het mij ook altijd maar rustig gebeuren. Als er in het ziekenhuis bijvoorbeeld een hartfilmpje gemaakt wordt en de zuignapjes van het hartfilmpjesapparaat op mijn borst gezet worden, lijkt het of de tijd wegvalt. Dan is het zo weer 1995, toen ik ook zo lag. De herinnering en het heden vloeien vlekkeloos in elkaar over.
En zo is het ook vandaag, de ene controle past naadloos over de andere. Alhoewel de jaarcontrole natuurlijk iets uitgebreider is. Bloeddruk wordt gemeten, suiker geprikt, de resultaten van het laboratoriumonderzoek besproken, gewogen (en iets te zwaar bevonden). Er wordt een vragenlijst doorgenomen die van alcoholgebruik tot erectiestoornis loopt. Een gewone stemvork wordt aangeslagen en op mijn enkel en later de bal van de voet geplaatst. Of ik hem voel trillen? Ja, ik  voel hem trillen. Met mijn ogen dicht moet ik aangeven waar op mijn voet de suikerzuster met een tandenborstel met één haartje kietelt. Linksboven, bij de grote teen, onder de kleine teen. Allemaal goed. En na deze archaïsche apparaten hoor ik  elektronisch versterkt het bloed door mijn vaten stromen.
De suikerzuster is tevreden. Het aantal pillen blijft op wat het was en over drie maanden zien we elkaar weer. Maar wat zegt zo’n controle? Het is niet beroerder geworden. Stabiel heet dat.  De suikerzuster mag dan tevreden zijn,  ik voel hoe mijn lijf ouder en moeër  wordt.  Maar ik moet niet zeuren. Dat heet gewoon ouder worden en na m’n 65-ste raakt me dat meer dan daarvoor. Raar maar waar.