Sven

Ik schreef gisteren over de goede gewoonte om vrienden als cadeau een voorstelling te geven. Dat houdt natuurlijk altijd enig risico in als dat wat jij beoogd had als een goede suggestie bij de ontvanger nou net niet in goede aarde valt. Dat is uiteraard makkelijk te voorkomen door degene die het huldeblijk in ontvangst neemt de keuze te laten uit een aantal, drie of vier, optredens die ook de gever aanspreken. Onderdeel van het cadeau is dat jij zelf ook meegaat en je gaat natuurlijk niet naar iets waar je zelf geen donder aan vindt. Dus je kiest een geschikte datum en daarbij behorende voorstelling. Gisteren verzilverde een goede vriendin haar verjaardagscadeau en togen wij gedrieën naar de Arnhemse stadsschouwburg voor een optreden van Sven Ratzke. Ratzke afficheert zich als zanger/entertainer. En dat is hij ook. We zijn keurig op tijd,tijd genoeg om het publiek te monsteren. Dat mag gerust gemêleerd genoemd worden. Jong en oud. Gekomen voor  Ratzke die wij ooit eerder zagen schitteren in een ander ambiance in het ruim van een rijnaak die uitverkocht was met 100 toeschouwers. Nu is het een volle schouwburg, die Ratzke bespeelt als was het een klein intiem theater. Met zijn chansons, veel meer dan zo maar liedjes en zijn conferences schept hij een intieme sfeer. Met speels gemak pakt hij de hele zaal bij de kladden in snelle geïmproviseerde crosstalks met het publiek. Wil je een rustig avondje hebben, moet je bij Ratzke niet op de eerste rij gaan zitten. Rij 9 is ver genoeg om uit zijn schootsveld te blijven.
Ik geniet van zijn fraaie bewerkingen met teksten Ramse Shaffy, Leonard Cohen, Oscar Wilde en David Bowie. Zijn chansons en verbindende nonsensverhaaltjes: Fantastisch. Jammer dan ook van de zak in zijn voorstelling al we voor de pauze gedwongen worden te kijken naar een slecht dansende stripteuse en iets te veel Lavinia Meijer in het tweede deel. Maar zijn toegiften maken alles goed, meer dan goed. Een omschrijving die ook Ratzke zelf geldt.