Tafeltennis

Ik ken maar weinig mensen die een tafeltennistafel in hun voortuin hebben staan. Eigenlijk alleen maar de vrienden waar wij gisteren op bezoek gingen. Als wij komen aanrijden staat op de oprit de tafel in al zijn glorie te pronken. Vreemd gezicht. Een kalme straat waar een tafeltennistafel in een voortuin staat. Het oogt als een decor voor een postmoderne opera. Op de tafel liggen twee batjes en een balletje te wachten op de spelers die er niet zijn. Als we aankomen laten we de tafel onaangeroerd. We komen immers op visite, niet om te tafeltennissen. Iets wat op ons niveau nog gerust pingpongen genoemd kan worden. Maar als we naar een paar uur vertrekken, we zijn dan immers op visite geweest, kan ik het niet laten. Ik pak een batje op, de gastheer het andere. We slaan een paar balletjes over. Dan begin ik te tellen. 1-0 voor mij. “Oh, gaan we op die toer,” reageert mijn gastheer. Het is lang gelden dat ik tafeltennis speelde. Het is vermoeiender dan ik mij herinner. Maar wat wil ik, een paar jaar hartfalen verder laat zich voelen. Het is niet zozeer het spelen, als wel het bukken naar het balletje. 16-16 is het inmiddels. Tijd voor een eindsprintje. Ik win met 21-16.
Nog wat nahijgend komen de herinneringen. Vroeger thuis hadden wij ook een tafeltennistafel. Op zolder. Een tafel van hardboard met wat afwijkende maten op twee schragen. Het netje was door mijn moeder genaaid van een oud stuk vitrage. Er werd veel en fanatiek gespeeld door de hele familie. Ik speelde veel met mijn vriendje Wim. Hij was beter, zoals hij in bijna alles beter was. Met hem heb ik mijzelf leren pingpongen. Afgelopen zomer is Wim overleden. Deze tweede paasdag zou hij jarig zijn geweest. Nu sta ik weer te pingpongen en denk aan Wim, van wie ik bijna nooit winnen kon.
Ik sla nog een paar balletjes met Gade. “Dat is goed voor jou, een beetje bewegen,” voegt ze me toe. We tellen geen punten. Ik mis een smash. Ver over de tafel. “Gelijkspel,” zeg ik. “Gelijkspel,” antwoordt Gade.