Tape

Om de een à twee weken ga ik naar een industrieterrein.Industrieterreinen herbergen vandaag de dag niet alleen maar zware industrie, machinefabrieken of plaatwerkerijen, maar ook talrijke dienstverleners hebben een stek gevonden in deze vaak zo zielloze gebieden. Zal wel met de aangename huurprijzen van doen hebben en de min of meer ruim voorhanden zijnde parkeerplaatsen. Ik ga niet naar dat industrieterrein voor een werkplaats, maar ik ga daar naar een medische voorziening die gespecialiseerd zegt te zijn in de behandeling van rugklachten. Zij hebben daar een apparaat staan dat die zou verhelpen, maar bij mij werkte dat averechts. Mijn lumbaal stenose en dat apparaat zijn geen vrienden van elkaar. Mijn therapeute zet mij dan ook niet meer op dat apparaat, maar probeert door een gerichte massage de boel in de onderrug wat soepel te houden. Nou klinkt massage en onderrug als een plezierige combinatie, maar als zij te keer gaat op een verharde spier dan is er aan haar aanraking weinig lol te beleven. Soms kan ik een welgemeend “ai” niet binnenhouden, maar het zal wel goed voor me zijn. Aan het eind van de behandeling tapet zij mij ook nog in. Tot voor kort wat dat een soort strikje onder aan mijn rug, maar nu al een paar keer plakt zij weerszijde van mijn ruggengraat twee lange stroken. Ik mag uit de voorradige kleuren kiezen. Zwart, blauw, vleeskleur of hard roze. Ik kies voor hard roze.
Twee keer per week neem ik deel aan watergymnastiek voor ouderen. Zat de tape ooit onder mijn zwembroekband, nu, na de nieuwe tape-plaatsing piepen twee hard roze strips gedeeltelijk boven mijn zwemkleding uit. De felle kleur levert bij een aantal van mijn mede-zwemsters het nodige commentaar op: “Die kleur dat is toch niks niks voor een man.” Of “Met zo’n kleur wil je toch niet lopen, je lijkt wel een je weet wel.” Ik vraag niet wat zij bedoelt.
Een andere mij onbekende badgast is zeer wel te spreken over mijn strips. Te dichtbij staand in de smalle gang voor de kleedhokjes vraagt hij, de strips bijna aanrakend, wat het zijn. “Remlichten”, antwoord ik hem. “Afstand houden dus”, vul ik aan. Hij begrijpt mijn hint en mompelt zich afkerend: “Ja, ja, remlichten.”