Te

Er zijn van die dingen dat het te is. Morgen rijden we voor dag en dauw uit Hamburg. Het is voor mij dan veel te vroeg om daarvoor nog op te staan en een blog te schrijven. De eerlijkheid gebiedt mij dan ook op te biechten dat ik dit stukje al op zaterdagmiddag geschreven heb. Een middag dat het te heet was om iets te doen dat te veel inspanning vergde. Het is dan ook jammer dat ik nog niets kan vertellen over het feest dat ik hier zaterdagavond vierde op een Hamburgse boot die een pleziervaart maakte door de lokale wateren waar deze havenstad zo rijk aan is. En ik weet dat ik straks na het feest te moe zal zijn om er nog iets verstandigs over te schrijven. Het is nog al een gecompliceerd feest. Mijn ex-schoonzus, zij geeft het feest samen met haar partner, heeft de bijeenkomst het voor de meeste gasten onbegrijpelijke motto 2×59 meegegeven. Dat motto is tamelijk triviaal. Zij is uit 1959, hij is 59. Te gezocht, maar het dient alleen als dekmantel voor hun trouwfeest. Zij zijn namelijk vrijdagmiddag na vele jaren samen in alle stilte getrouwd en ik mag dat tijdens het feest in een min of meer gloedvolle rede wereldkundig maken! Te gek. Maar dat is dus zaterdagavond en nu is het een te warme zaterdagmiddag. Ik kan alleen maar vermoeden hoe het zal uitpakken. Nu had ik kunnen doen of het al zondagochtend vroeg was en een verhaal kunnen wrochten over hoe het feest verlopen was. Maar dat leek mij te. Verbeeld je dat er tijdens het feest iemand over boord valt en ik zou daar niet overschrijven omdat ik nu nog niet weet dat het gebeurd is, dan krijg je toch te veel een verdichting van feit en fictie. Of stel dat ik nu wel zou melden dat er iemand over boord gekukeld was en dat zou niet gebeurd zijn, dan wordt het toch helemaal een te verzonnen verhaal. Dan wordt het allemaal te. En dat is het leven zelf al. Veel te.