Terrasweer

De wind is nog wat schraal, maar de zon schijnt uitbundig. Het blauw wint het met gemak van de wolken. Nu nog, een mens is toch altijd op zoek naar rechtvaardiging, een min of meer goede reden verzinnen die een terrasbezoek aannemelijk maakt. De zon en de nabijheid van een gezellig terras is daarvoor, puriteins als we zijn, onvoldoende. Dan konden we elke dag dat het weer het ook maar een beetje zou toe laten op het genoeglijke caféterras te vinden zijn om onze koffie te drinken. Nee, er moet nog een reden zijn, anders konden we net zo goed op een beschut plekje in de achtertuin gaan zitten. Maar het café lokt, het café met een terras helemaal uit de wind en in de volle zon. En de reden om daar wat te gaan verpozen is gevonden! De overbuurvrouw vierde gisteren een ambtsjubileum. Reden genoeg voor ons om haar en haar vrouw als cadeautje uit te nodigen voor een lichte lunch op dat plezierige terras, waar we steeds weer als goede bekenden ontvangen worden en er inmiddels een genoeglijke band met, zoals zij al genoemd wordt, “mijn favoriete dienstertje” is opgebouwd. Zo kan de overbuurvrouw nog vertellen over hoe zij door haar collega’s in het zonnetje is gezet met toespraken, sketches en geschenken. Door daar nog eens over te verhalen lijkt haar feestje nog steeds voort te duren en komen we aan de praat  over het belang van het vieren van dit soort zaken. Op zulke momenten, net als bij een goed gevierd afscheid,  wordt je gezien en gewaardeerd. Een mens, en zeker ik niet, kan zonder de waardering van anderen. Ik heb nooit over dat soort aandacht te klagen gehad en toch, zelfs na mijn mooie afscheidsreceptie met alles erop en eraan ruim 13 jaar geleden, droom ik nog geregeld dat het mijn laatste werkdag is, ronddool in een bijna geheel ontmantelde werkomgeving en dat niemand daar ook maar enig aandacht aan mijn naderende  vertrek besteed. Maar dat is maar een droom en de meeste dromen…
Wat echt is is een genoeglijke terraslunch in een warme zon met Gade en de bevriende overbuurvrouwen.