Tijd

Er is voor alles een tijd. Dat leert het Bijbelboek Prediker ons al. Lees maar mee: “Voor alles wat gebeurt is er een uur, een tijd voor alles wat er is onder de hemel. Er is een tijd om te baren en een tijd om te sterven,een tijd om te planten en een tijd om te rooien. Er is een tijd om te doden en een tijd om te helen, een tijd om af te breken en een tijd om op te bouwen. Er is een tijd om te huilen en een tijd om te lachen,een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen.” En zo gaat dat derde hoofdstuk nog een een vers of tien verder. Het lijkt of sommige tijden voor bepaalde dingen meer geschikt zijn dan andere. Zo lijkt deze week aan het begin van het jaar een uitstekend tijdstip te zijn om te sterven. Op ons kleinste kamertje hebben we niet alleen een verjaardagskalender hangen, maar ook een kalender waarop we de sterfdagen van familie, vrienden en goede bekenden bijhouden. Deze week gaat er geen dag voorbij waarop er niet iemand uit onze kring overleden is. Het zijn niet voor niets nog steeds donkere dagen. Het is een gemêleerd gezelschap dat deze week in de loop der jaren het tijdelijke met het eeuwige (of iets dergelijks) verwisselde. Twee neven, mijn opa die Theo heette en al in 1905, 40 jaar voor mijn geboorte, stierf, een overgrootvader Jacobus die deze week in 1834 overleed en zijn sterfdag precies vandaag deelt met die van mijn schoonmoeder in 2003. En het is ook deze week dat mijn broer Theo in 1979 maar 53 jaar mocht worden.
Ja, Prediker zei het al, er is een tijd voor sterven, maar om de een of andere reden zijn er deze week wel heel veel sterfdagen te gedenken.
Ik troost me met de gedachte dat er ook weer een tijd komt, en natuurlijk ook al is, om te lachen, te planten en te helen!