Leef-tijden

Mijn nicht is kennelijk het huis van haar moeder, mijn schoonzus, aan het opruimen. Mijn schoonzus zal zo goed als zeker  niet meer in haar huis terug komen. Zelfstandig wonen is haar niet meer gegeven. Zij kan niet meer voor zich zelf zorgen, het huis werd haar te groot, haar zelfredzaamheid te klein. Zelf is ze daar waarschijnlijk nog niet helemaal van overtuigd, maar ze lijkt zich geschikt te hebben in haar nieuwe leefomgeving. En wat dan blijft is een leeg huis. Uitgeleefd in elke betekenis van het woord. In alle rust ontmanteld mijn nicht het huis waarin zij ook ooit is opgegroeid. Ze zegt me dat alles wat ze aanraakt, elke kastje dat ze open trekt, elke lade die zij open schuift een verhaal vertelt.Haar verhaal en dat van haar ouders, mijn broer en schoonzus. Onnoemelijk veel verhalen, blije verhalen, verdrietige verhalen en bijna vergeten voorbije verhalen. Een mensenleven is niet meer dan een lange reeks verhalen. Sommige steeds weer verteld, ander ternauwernood herinnerd.
In een van die laden, in een van die kastjes vindt mijn nicht een verfomfaaid blaadje papier. Aan twee kanten beschreven en in de loop der jaren zo te zien ontelbare maken open- en dichtgevouwen. Het is de handgeschreven toespraak van mijn vader bij het huwelijk van zijn oudste zoon, mijn broer Theo. Ik krijg de vraag of ik het wil hebben. Natuurlijk, zoveel spullen heb ik niet van  mijn vader. Niet meer dan een oude tabaksdoos en een hoofd vol herinneringen. Ik krijg het papiertje opgestuurd. De datum staat erop. 19 nov 1955. Niet alleen de trouwdag van mijn broer, maar ook de verjaardag van mijn vader en mijn moeder. In een stevig handschrift wenst mijn vader zijn zoon en diens bruid alle goeds en Gods zegen: “Stap dan met goeden moed je Huwelijksbootje in. Geef  den Goeden God het roer in handen. En wat er dan mogt gebeuren het bootje zal  dan steeds veilig den overkant bereiken.”
Mijn vader is dan 64 jaar, mijn moeder 54 en ik ben 9 jaar. Mijn broer overlijdt 24 jaar later, 53 jaar oud. Mijn schoonzus is 83.

2 reacties op Leef-tijden

  1. Maerten Verstegen schreef:

    Een ontroerende blog Jan. Dit is een van de blogs die je zou moeten bundelen en uitgeven. Ze verdienen het.
    Groet
    Maerten

  2. Yvonne vlek roelofs schreef:

    Hoe mooi beschreven, precies zoals ik het voel. Soms sta ik daar met een lach vandaag waren er alleen tranen. Een bierglas van mijn vader brand’s up 52, een glas/ bakje waar op feestdagen het. Octailsausje in zat. En dan sta je bij de glasbak, niet het bierglas daar gaat mijn zoon voor zorgen, maar heel veel glas, voor sausjes van kerst van Pasen ,verjaardagen en ik huil dikke tranen, sta een mensenleven weg te gooien. Nog niet helemaal uitgeleefd toch onbereikbaar ver weg.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *