Mijn nicht is kennelijk het huis van haar moeder, mijn schoonzus, aan het opruimen. Mijn schoonzus zal zo goed als zeker niet meer in haar huis terug komen. Zelfstandig wonen is haar niet meer gegeven. Zij kan niet meer voor zich zelf zorgen, het huis werd haar te groot, haar zelfredzaamheid te klein. Zelf is ze daar waarschijnlijk nog niet helemaal van overtuigd, maar ze lijkt zich geschikt te hebben in haar nieuwe leefomgeving. En wat dan blijft is een leeg huis. Uitgeleefd in elke betekenis van het woord. In alle rust ontmanteld mijn nicht het huis waarin zij ook ooit is opgegroeid. Ze zegt me dat alles wat ze aanraakt, elke kastje dat ze open trekt, elke lade die zij open schuift een verhaal vertelt.Haar verhaal en dat van haar ouders, mijn broer en schoonzus. Onnoemelijk veel verhalen, blije verhalen, verdrietige verhalen en bijna vergeten voorbije verhalen. Een mensenleven is niet meer dan een lange reeks verhalen. Sommige steeds weer verteld, ander ternauwernood herinnerd.
In een van die laden, in een van die kastjes vindt mijn nicht een verfomfaaid blaadje papier. Aan twee kanten beschreven en in de loop der jaren zo te zien ontelbare maken open- en dichtgevouwen. Het is de handgeschreven toespraak van mijn vader bij het huwelijk van zijn oudste zoon, mijn broer Theo. Ik krijg de vraag of ik het wil hebben. Natuurlijk, zoveel spullen heb ik niet van mijn vader. Niet meer dan een oude tabaksdoos en een hoofd vol herinneringen. Ik krijg het papiertje opgestuurd. De datum staat erop. 19 nov 1955. Niet alleen de trouwdag van mijn broer, maar ook de verjaardag van mijn vader en mijn moeder. In een stevig handschrift wenst mijn vader zijn zoon en diens bruid alle goeds en Gods zegen: “Stap dan met goeden moed je Huwelijksbootje in. Geef den Goeden God het roer in handen. En wat er dan mogt gebeuren het bootje zal dan steeds veilig den overkant bereiken.”
Mijn vader is dan 64 jaar, mijn moeder 54 en ik ben 9 jaar. Mijn broer overlijdt 24 jaar later, 53 jaar oud. Mijn schoonzus is 83.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
Een ontroerende blog Jan. Dit is een van de blogs die je zou moeten bundelen en uitgeven. Ze verdienen het.
Groet
Maerten
Hoe mooi beschreven, precies zoals ik het voel. Soms sta ik daar met een lach vandaag waren er alleen tranen. Een bierglas van mijn vader brand’s up 52, een glas/ bakje waar op feestdagen het. Octailsausje in zat. En dan sta je bij de glasbak, niet het bierglas daar gaat mijn zoon voor zorgen, maar heel veel glas, voor sausjes van kerst van Pasen ,verjaardagen en ik huil dikke tranen, sta een mensenleven weg te gooien. Nog niet helemaal uitgeleefd toch onbereikbaar ver weg.