Toon

Mijn broer kon heel goed Toon Hermans nadoen. Zijn rollende ‘r’ had een hoog Toongehalte en zeker Toons goocheltrucs vonden in hem een letterlijke imitator. En “de duif is dood” en “make it now a little” hoorden tot het familie-idioom. En was Toon op tv dan schaarde de familie zich rond het toestel. Wij hielden van Toon. Ik in ieder geval. En nog steeds, nog steeds kan ik stil luisteren naar zijn conferences, naar zijn liedjes en of hij een groot dichter was interesseert me niet. Ik geniet van zijn versjes en bewonder zijn timing, zijn blik, zijn uitgekiende motoriek. Ja, dit wordt een hagiografie. En mijn bewondering is sinds gisteravond niet minder geworden. Ik zag met Gade en dochter in de Nijmeegse schouwburg “Toon”. Dochter en ik geven elkaar voor onze verjaardagen steeds een musical cadeau.Wachtend op mijn jas mag ik het van de mij bekende Jos, zelf acteur, geen musical noemen. Is het ook niet. Muziektheater dat is een betere omschrijving. Maar een mooi cadeautje blijft het. Waar dat aan ligt? De teksten van Toon blijven rechtovereind, zelfs na al die jaren. De zaal, die ze woordelijk mee kan zegen, reageert als hoorde ze de conferences als voor de eerste keer en de liedjes ook door anderen gezongen blijven  dromerig, lief en romantisch. En wat mij betreft allemaal net niet te, ook al zweven sommige langs het randje van vuige kitsch. Maar ze zweven er langs als een ballonnetje.
Kan ik dan helemaal geen afstand nemen? Nee, ik wil het niet. Ik wil zwelgen in hoe ik mij nu nog kan onderdompelen in wat ooit was. Want dat is Toon ook. Voorbij, voor goed voorbij. Een kleine zwart-wit televisie, stoelen in twee, drie rijen er om heen geschaard, als in een theater en zeggen “Stil, nou, ik kan niets verstaan” als er te hard gelachen wordt.
Ik zag Toon maar een keer in het theater. In Carré, ergens op hoogtevrees veroorzakend balkon. Het was of hij vlak voor me stond. Gisteravond zat ik weer op een balkon en maakte Alex Klaassen een wederopstanding waar. Toon was er. Om lief te hebben.