Traditie

Al sinds jaar en dag tijgen gade en ik op 1 januari naar Eindhoven. Daar bezoeken wij haar lievelingsneef en zijn vrouw en vaak zijn er ook een of twee dochters bij, achternichtjes dus. Deze traditie stamt al uit de tijd dat mijn schoonmoeder oud & nieuw bij ons doorbracht en wij haar dan weer naar huis brachten en en passant bij gade’s lievelingsneef langs gingen. Schoonma bracht niet alleen oud & nieuw bij ons door, maar ook Kerstmis, Pasen, Pinksteren, Moederdag en de vrijdag van de 4-daagse. Eigenlijk een overdosis schoonmoeder op dat soort dagen en soms ging haar invloed zo ver dat zij een nauwelijks hoorbare, maar wel beslissende stem had in de vrienden die wij op zo’n hoogtijdag konden ontvangen. Bij haar overlijden overspoelde ons een groot gevoel van vrijheid om de feestdagen op eigen wijze in te kunnen vullen. Maar wat bleef was het jaarlijkse nieuwjaarsbezoek aan de Eindhovense neef. Het zou zonde zij om de goede dingen weg te doen en er zijn tradities die je moet koesteren. Elk jaar als we laat in de avond afscheid nemen, spreken we af elkaar ook in de loop van het jaar op te zoeken. Het is er nauwelijks van gekomen. Of eigenlijk helemaal niet. Ook dit jaar was het weer een genoeglijke nieuwjaarsvisite.  Neef is een groot Stones-liefhebber en hij weet zoveel van de muziekgroep dat die kennis bijna een betere zaak waardig lijkt. Maar voor hem is er nauwelijks een betere zaak. Dit jaar is hij ook opa geworden. Dochter en kleinkind zijn ook op bezoek. Het heeft wel wat, zo’n jong leven van nog geen half jaar op de eerste dag van het nieuwe jaar. Als ze als symbool staat voor 2011 dan wordt het een goedlachs jaar. Zeker als de fles genuttigd is zijn er lachjes en kleine geluidjes in overvloed. Ja, het wordt een goed jaar als het aan haar ligt. Als het aan mij ligt trouwens ook.