Trein

Als ik mijn vertrouwde Nijmegen achterlaat voor een bezoek in of aan een andere stad is het spoor mijn favoriete vervoermiddel. Lekker lezend of niks doend door het land. Er wordt weliswaar veel gescholden op de NS of broertje Prorail, misschien soms terecht, maar mij tref je in dat koor van klagers nauwelijks aan. Dat zal wel liggen aan het feit dat mijn bestaan zich goeddeels niet meer aan tijd gebonden afspeelt. De afspraken die ik heb zijn, zeker buiten de stad, nauwelijks dwingend. Een uurtje later, ach maakt niet uit of voor de zekerheid dat zelfde uurtje eerder vertrekken, waarom niet? Een tijdloos bestaan is alsof de eeuwigheid al aangebroken is. Het paradijs op aarde. Je moet je toch ergens mee troosten in dit zo triest bestaan, waar iedereen het vandaag heeft over 9/11. Ik niet.
Gisteren treinde ik naar Leiden. Op de terugweg had de trein van Leiden naar Utrecht 5 minuten vertraging. Alhoewel vertraging een woord is dat de NS verbannen heeft. Ze roepen doodleuk om kwart voor acht om dat: “De trein van 7.34 naar Utrecht vertrekt om 7.55 van spoor 3.” Een trein vertrekt niet vertraagd, maar gewoon wat later.
Van de vertraging van mijn trein had ik geen last. De overstaptijd was ruim genoeg om rustig de aansluiting naar Nijmegen te halen. Maar toen ik aankwam kon ik zo in de nog wachtende vertraagde trein stappen, die eigenlijk een half uur voor mijn beoogde vertrek gepland stond. Nog voor ik zat, zette hij zich in beweging. En zo kon het gebeuren dat ik  door twee vertraagde treinen maar liefst een kwartier eerder in Nijmegen was. Kom daar maar eens om. Ondanks twee vertragingen eerder aankomen. Daar hoor je niemand de NS of Prorail  over prijzen. Behalve mij vandaag.