Treur

Een paar jaar geleden las ik ‘Dorsvloer vol confetti’. Het was de debuutroman van Franca Treur. Een roman die enthousiast werd ontvangen. Het boek over het leven op het gereformeerde plattelandwerd de  Zeeuwse hemel ingeprezen. Ik begreep al dat enthousiasme niet zo. Ik vroeg me af of het geen eendagsvlieg was en vond dat het schromelijk overschat werd. Het boeide me niet, pakte me niet. Misschien omdat ik me maar moeilijk kan identificeren met gereformeerde Zeeuwse meisjes. Kan gebeuren. Niks aan de hand verder.
Een paar maanden na het verschijnen van het boek ga ik in Arnhem naar een literaire avond waar Franca Treur en Jan Siebelink zullen spreken over hun boeken. In het geval van Treur is dat er maar eentje, in het geval van Siebelink vooral over ‘Knielen op een bed violen. Zij zijn op een avond samengebracht omdat het geloof een nadrukkelijke rol in boeken speelt.
Na afloop van hun praatjes praat ik nog wat na met Jan Siebelink, die ik jaren eerder heb geïnterviewd bij het verschijnen van dat boek. Ik vertel hem wat ik vond van het boek van Treur en van haar inbreng op die avond. Die vond ik niet sprankelend, noch bevlogen. Ik vond dat ze weinig te zeggen had. Jan Siebelink spreekt mij niet tegen en vat zijn mening naar mij samen met: “Och Jan, het is nog maar een meisje.” Dat kun je uitleggen als de hautaine opvatting van een gearriveerde schrijver, maar misschien is het ook wel een scherpe diagnose. Het is in mijn ogen een mix van allebei.
Franca Treur heeft weer een boek geschreven. Haar tweede. Ik heb het nog niet gelezen, dus ik heb nauwelijks recht van spreken. Wat ik wel las, is een vernietigende recensie in de NRC. Als ik de schrijver was, zou ik van zo’n recensie niet blij worden. Haar uitgever waarschijnlijk evenmin. Ook op de radio wordt haar boek besproken. Ook hier geen toejuichingen.
Vanochtend was ze zelf te gast in een radioprogramma. De warrigheid is troef.  Of ik ‘De Woongroep’ ga lezen? Ik voel me nog niet echt uitgenodigd.

Eén reactie op Treur

  1. In 2009 was Franca Treur dertig. Leeftijd is geen excuus. Er zijn ook meisjes van dertig die wel iets te melden hebben. Het enige dat ik ter verdediging van haar debuut nog kan aanvoeren is dat het een prachtige, welluidende titel had. Een boek met zo’n titel wil je lezen. Dat is bij haar tweede boek misgegaan. ‘De woongroep’. Zeg het nog eens hardop en vraag je af: wie wil een boek met die titel lezen? Ja, als het een boek van Koos van Zomeren was geweest, spelend in Nijmegen anno 1984 ofzo. Ja, dan had ik het boek ‘De woongroep’ wel willen lezen. Maar een woongroep uit Zeeland… Nee, laten we een boek lezen van een meisje dat wel iets te melden heeft. Maartje Wortel bijvoorbeeld. Alleen haar naam klinkt al leuker. http://maartjewortel.nl/

Laat een antwoord achter aan Frank Norbert Rieter Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *