Trouwdag

Het was officieel al een paar maanden geleden, maar het was er nog steeds niet van gekomen. Agendakwestie. Als ik kon, kon Ex niet, als Ex kon, kon ik niet. En zo kwam het dat wij gisteravond  pas onze 41e trouwdag vierden. Sinds we in 1990 gescheiden zijn vieren we toch nog elk jaar onze trouwdag met een etentje. Dat bied ik aan. En Ex heeft dan altijd een cadeautje voor mij bij zich. Nu waren we 2½ maand te laat, maar daar was het niet minder om. Er kleefde een smetje op. Kort tevoren had ik iemand verteld dat ik met dat etentje mijn scheidingsdag glans bijzette. Foutje, maar het excuus is dat beide data  in de zelfde week liggen. Ik trouwde op 16 juli 1970 voor de wet, op 19 juli dat zelfde jaar voor de kerk en onze scheiding werd ingeschreven op 17 juli 1990.
Het is een mooie warme avond dus we eten op het terras van een plezierig restaurantje, waar ik niet eerder was geweest. Ik kan het nooit nalaten om het bedienend personeel te vertellen wat we samen vieren. De mevrouw reageert enthousiast. Dat heeft ze nog nooit meegemaakt. Niet meer getrouwd je trouwdag vieren. Ze lijkt zelfs even een prompte scheiding te overwegen om die dan ook zo te vieren zoals wij al 21 jaar doen.  Als ze ons de drankjes brengt en de bestelling opneemt, kan ze er nog niet over uit en feliciteert ons hartelijk.
In de loop van de avond krijg ik van Ex de gebruikelijke geschenken. Een poëziebundeltje en een Modiglianikalender voor 2012. En daarmee wordt een brug over de tijd geslagen. Want destijds kreeg ik een mooi platenboek met werken van die in Parijs wonende Italiaanse schilder van haar als verlovingscadeau. “Zoals de zon de bloemen kleurt, zo kleurt de kunst het leven.” Dat was de opdracht die zij er in 1968 had ingeschreven.
Na het smakelijke en plezierige etentje vraag ik de rekening.  Ik zie dat er iets op de achterkant geschreven staat: “Nogmaals van harte! En dat u nog 20 jaar gelukkig gescheiden mag zijn! Bedankt en graag tot ziens!” Ex raadt mij aan een fikse fooi te geven.