Trouwdag

Gisteren vierde Gade en ik onze 12e trouwdag. Nu is vieren wel een erg groot woord. Het feestelijke van de dag werd gemarkeerd door een etentje in een restaurant. En dat was het dan wel. Intiem en gezellig, zoals overigens elk etentje  uit met Gade gezellig is. Onze trouwdag is verder aan de meeste mensen ongemerkt voorbij gegaan. Een van mijn getuigen destijds stuurde een whatsappje, maar de brievenbus bleef verder leeg. Geen romantische kaarten met mooi op rijm gezette felicitaties. Nu is twaalf natuurlijk ook een lastig rijmwoord. Geen bloemstukken, noch gelukstelegrams.
Voor dat we getrouwd waren memoreerden Gade en ik uitgebreid de dag waarop we verkering kregen. Eigenlijk een te ouderwets woord. Zeg maar gerust relatie. Dat was ergens begin mei 1988, nu bijna 26 jaar geleden. Het is vreemd, maar die dag is wat in de vergetelheid geraakt. De trouwdag heeft die in de schaduw gesteld. Meestal zeggen we ergens in die periode tegen elkaar dat we elkaar nu al zo lang elkaar als geliefden bekennen. Een paar maanden voor dat tijdstip was Gade komen komen werken bij de gemeentelijke afdeling waar ik ook doende was. Gade was toen nog lang geen Gade. Aanvankelijk een aardige collega maar al spoedig werd het meer, veel meer. We werden een stel, maar nog lang geen echtpaar.
Toen we 12½ jaar bij elkaar waren, in november 2000, gaven we een groot feest. Maar van trouwen was nog steeds geen sprake, al waren er mensen die verwacht hadden dat wij op dat feest ons huwelijk gingen aankondigen. Niet dus. Dat liet nog ruim een jaar op zich wachten. Een trouwpartij in kleine kring met Amsterdam, waar Gade toen werkte,  als doel van onze eendaagse huwelijksreis. Tijdens de trouwlunch zongen mijn kinderen het fameuze lied waarin de de regel voorkwam: “We zijn zo gelukkig, we zijn zo tevree, we hadden een mammie en nu zijn er twee!”
En nu zijn we 12 jaar verder en vierden we gisteren onze linnen bruiloft. Op naar de koperen!