Trouwfabriek

Ooit in een ver verleden liep ik stage. Het was een heel bijzondere stage. Na het eerste oriënterende jaar van de Sociale Akademie en voor dat je aan je specialisatie begon liepen wij een verplichte fabrieksstage. De jongens althans. Zo moesten wij kennis maken met het dagelijkse monotone arbeidersbestaan, een bestaan dat wij na onze opleiding zouden verheffen. Wij wisten dan hoe het arbeidersbestaan dan in elkaar zat en hoe we dat veel aangenamer konden maken  met goede arbeidsvoorwaarden, maatschappelijke begeleiding en een toegesneden cultureel aanbod. Ja, we zouden gaan werken aan een maatschappij waar het door onze inzet goed toeven was. Onze vrouwelijk collega-studenten hoefde niet de fabriek in, maar gingen een paar weken als gezinshulp aan de slag om zo het huisvrouwenbestaan te doorgronden en straks na de studie te gaan werken aan de verheffing van de huisvrouw.
Ik kwam te werken in een lampenfabriek in Nijmegen, inmiddels allang van het toneel verdreven door goedkopere Chinese import. Ik bracht een aantal weken aan de lopende bad door en kreeg enige handigheid in het in elkaar zetten van autoachterlampjes. Een handigheid die overigens ver achter bleef bij de snelheid waarmee de vaste werknemers en -neemsters produceerden. Ze bekeken mijn arbeidersactiviteiten meewarig  en voorzagen die geregeld ook van wat boosaardig commentaar omdat ik de snelheid uit het proces haalde en de daaraan verbonden premie op het spel zette. Van arbeiderssolidariteit merkte ik daar in het midden van de jaren ’60 weinig.
Vanochtend had ik weer even het idee aan de lopende band te staan. Vier huwelijk die kort op elkaar aansloten, waarbij een paar ook nog zo veel te laat was dat het andere paar al aanwezig was. Blijkt er ook nog een paar te zijn waar Nederlands zeker geen voertaal is en mijn Chinees ook niet verder komt dan ni hao, maar mijn accent niet bijdraagt aan een herkenning van de in mijn ogen vlekkeloze uitspraak. Ik moet mij haasten naar een andere gemeentelijke locatie voor het vierde paar dat ik in de echt verbind. Lopende bandwerk lijkt het, maar het is toch meer maatconfectie. De paren zijn tevreden. Ik puf uit. Een blog om half drie. Het moest niet mogen. Stof voor wel 10 zkv’s over hulphonden die mee tekenen, rolstoelbruiden, verkeershinder en de prangende vraag of je na een partnerschapsregistratie de vrouwelijke partner ook je vrouw mag noemen.