Tuin

het heeft geregend
de tuin dampt goede geuren
aarde die verlangt
Slotregels van J.C. van Schagen uit een gedicht waarin hij ook een boom zacht zijn verhaal laat wazelen. Ik kom weer thuis. Na de bui. Het is nog aangenaam warm. Niet echt afgekoeld, maar dragelijk. De tuin ziet er uit of zij net een bad genomen heeft. De haren nog nat met de vingers een beetje in model gebracht. De ochtendjas slordig dichtgeknoopt. Ze gunt me een blik op haar schoonheid. Tijdloze schoonheid. De kat klimt hoog in de laurier. Speelt tikkertje met zijn eigen staart. De boom glimlacht om zoveel jeugdige overmoed.
“Kom eens kijken.” Zij zit diep voorover gebogen. Volgt gebiologeerd het liefdesspel van twee huisjesslakken. Omzichtig benaderen ze elkaar, koesteren elkaar en maken van de achtertuin een Hof van Eden. “Kijk toch eens, hoe teder en zacht.” Ik heb geen ceder in mijn tuin geplant. Er staat wel een appelboompje. Die draagt nog geen vrucht. Daarvan ooit snoepen zal maar een kleine zonde zijn, de moeite van het vergeven niet waard.
Samen kijken we naar het slakkenspel. Adam en Eva. Als de kat net naast het liefdespaar uit de boom springt trekken zij zich in hun eigen huisjes terug. Even rust, maar liefde laat laat zich niet beheersen. Voorzichtig tasten ze elkaar weer af. Wij laten ze hun gang gaan. Hun slakkengang. Ongezien, niet langer bespied. Niet wetend dat hen Kaïn en Abel te wachten staan
De zon maakt de tuin nog groener dan zij is. Licht speelt door de takken. Ook de schaduw kleurt groen. Veel meer dan vijftig tinten groen.
We zijn stil. Ook de wind is stil. Waar is de wind als ze niet waait?
Leonard Nolens:
Als wij, de grote mensen, moe zijn
Van het praten,
Van het praten,
Van het praten met elkaar,
Gaan we de tuin in en verzwijgen ons
In de kat, in het gras, in het kind.