Tv-tranen

In het programma van Jetske van den Elsen vroeg een tv-criticus zich af in hoeverre een presentator zijn of haar ontroering mocht laten zien. Van den Elsen besprak een eerdere uitzending van haar serie “Van den Elsen wacht op antwoord” over haar band met de katholieke kerk met die criticus. En die had weinig goede woorden over voor het moment dat Jetske zichtbaar ontroerd raakte bij een pauselijke massa-audiëntie, waar een koor wonderschoon zong. Hij vond dat zij daarin te ver was gegaan. Ik moet op zo’n moment  denken aan de regels uit een Huub Oosterhuis-verhaal: “Wie zou niet huilen bij het zien van zoveel mensen, en al dat vee.” Een zinnetje dat mij vaak tot tranen toe roert, zoals ook dat moment dat je Van den Elsens oprechte ontroering ziet. Van mij mocht ze.
Ik hou wel van tranen op tv. Ik word steeds meer een snel aangedane emo-kikker. De traan der tranen blijft natuurlijk die van Maxima. Al is die zo mooi in beeld gebracht dat ik nog steeds het gevoel heb dat het bijna niet authentiek is. En als dat  zo zou zijn is het wel levensecht gespeeld. Maxima kreeg niet voort niets onlangs de Machiavelliprijs voor een opmerkelijke prestatie op het gebied van publieke communicatie.
Maar Maxima’s traan werd gisteravond bijna ingehaald door een net-niet-traan. De net-niet-traan van Erben Wennemars, toen hij vol in beeld gebracht aan de tafel van ‘De Week Draait Door’ de voorzitter van de Elfstedentochtvereniging hoorde zeggen dat die geen goed nieuws had. Wennemars verborg zijn hoofd in zijn handen en toen hij weer opkeek blonken er tranen in zijn ogen. En net toen zij probeerde te vallen, wreef hij zijn ogen droog. Jammer. Als hij dat niet had gedaan, hadden zijn tranen die van Maxima naar de kroon gestoken.  Tranen van ontreddering. Ik kan daar wel van genieten, tv-tranen. Bezorgen mij een brokje in de keel en soms zelfs een ingehouden snik. Maar dat is buiten het zicht van welke camera dan ook. Fijn voor me zelf.