Uitvaart

Zo wil ik over twintig jaar ook wel voorgoed uitgeleide worden gedaan. Ik kom net van een uitvaartbijeenkomst in Brebl, een café in het voormalige Honig-complex waar in vroegere tijden maizena, pakjessoep en vermicelli werd gemaakt. Een paar weken geleden gaf de overledene nog een jazzconcert in het zelfde café. 91 jaar oud en moe heel moe overleed hij een paar dagen geleden. En het leek logisch om daar dan ook zijn leven te vieren in een ontroerende bijeenkomst. Hoeveel mooier is het om iemand te gedenken op een plaats waar zijn geest nog zweeft, zijn naam nog op de affiches staat. Hoeveel te beter dan in een fabrieksmatig crematorium waar de vorige stoet nog niet helemaal vertrokken is terwijl de na jou komende partij het parkeerterrein al oprijdt. En op het aankondigenbord staat dat als u voor A komt rechtsaf moet en voor de dode B de pijlen naar links moet volgen.
Midden in het café staat zijn kist, naast de vleugel. De kist is overdekt met foto’s en spullen die hem lief en vertrouwd waren. Zijn camera, zijn stok. Het is vol. Familie, vrienden, kennissen, mensen die met hem samen werkten. De overledene was van vele markten thuis. Architect van huis uit, maar van  jongs af aan  ook jazzpianist, schilder, filmer en fotograaf. Inspirator voor zijn kinderen, verhalenverteller en klankbord voor zijn kleinkinderen. Zij vertellen over hun vader, hun opa zonder larmoyant te worden.
Tot op het laatste, het allerlaatst blijft hij creatief. Een paar dagen voor zijn dood vertelt hij zijn zus dat hij een melodietje in zijn hoofd heeft. Hij wil het voor haar neuriën en zij moet het dan doorgeven aan hun broer, de pianist die het op muziek moet zetten. “En dat melodietje moet op mijn crematie gespeeld worden.” Zijn laatste verzoek. Op haar smartphone neemt zij het melodietje van haar broer op. Haar andere broer werkt het uit. Als laatste klinkt op de bijeenkomst als slotakkoord zijn eigen melodie door het café.
Zo wil ik over twintig jaar ook wel voorgoed uitgeleide worden gedaan. Misschien dan wel niet met een  melodietje, maar met een laatste tekstje, driehonderd dankbare woorden.