Vaatdoek

Gade was twee dagen thuis. Voelde zich niet lekker. Misschien was het migraine, maar toch ook weer niet. Het was ook geen echte griep, er was geen sprake van koorts, wel van verhoging. Ze sliep veel. En ik herinnerde me weer de woorden van mijn lang overleden moeder: “Slaap is de beste medicijn.”
Vanochtend heeft ze nog wat uitgeslapen, maar is nu toch naar haar werk vertrokken. Een aantal afspraken die geen uitstel verdragen gekoppeld aan een groot verantwoordelijkheidsgevoel hielpen haar de deur uit. Ik vroeg haar hoe zij zich voelde. “Als een vaatdoek, zoals jij meestal ook.” Rare uitdrukking ‘als een vaatdoek’. Nu heb ik wel eens gelezen dat een vaatdoek op het aanrecht na een halve dag als zoveel bacteriën huisvest dat het een onuitputtelijke bron van ziektes en vervelende aandoeningen is. Maar ook dat we in heel veel gevallen een natuurlijke resistentie hebben opgebouwd tegen die ongemakken .
Op onze aanrecht ligt een gele vaatdoek. Eigenlijk is het geen echte vaatdoek, maar een duizend dingen doekje, dat gebruikt wordt om het aanrecht een propere aanblik te geven. Als er even iets geknoeid wordt, halen we gelijk het doekje er over. En op het oog lijkt het weer helemaal schoon. Al het vuil van het aanrecht geabsorbeerd in een geel doekje. Zo’n doekje moet zich wel slap, moe en uitgeput voelen.
Ik verbaas me nog even over Gades toevoeging ‘zoals jij meestal ook’. Zo kom ik dus over, als een vaatdoek, nog niet zo erg als een natte vaatdoek, maar toch. Ik ga bij me zelf te rade. Voel ik me echt als een vaatdoek? Toegegeven ik heb een conditie van lik-me-vestje en als je lichaam inderdaad een tempel is, heeft dat in mijn geval in sommige opzichten al erg veel kenmerken van een ruïne. Maar ook een ruïne heeft zijn eigen charme en is voor sommige mensen woest aantrekkelijk. Het is mij duidelijk, ik ben geen vaatdoek, ik ben een ruïne. Een ruïne die getuigt van een rijk verleden.