Ven

Ik speel Wordfeud, dat scrabblespelletje voor je i-phone. Doorgaans ben ik met vijf, zes tegenstanders in de weer. Met de meesten op een normaal speelbord waar de vakjes voor de letter- en woordwaarden in een vast patroon liggen. Met een speler speel ik op een ‘random-bord’. Daar zijn die vakjes slordig verspreid over het bord en kan het gebeuren dat er twee vakjes voor drie keer woordwaarde zo maar naast elkaar liggen. Op zo’n bord heeft mijn tegenstander als eerste woord ‘worst’ gelegd. En ik kan daar tegen aan ‘ven’ leggen en gebruikmaken van een vakje met driedubbele letterwaarde en twee vakjes met driedubbele woordwaarde. 150 punten! Mijn gelegde letters hebben een nominale waarde van 6 punten, maar door de verdubbelingen en aansluitingen kom ik op dit gigantische puntenaantal.
Ven. Ik proef het woord nog een paar keer en tuimel door de tijd. Het woord roept allerlei associaties bij mij op. Een van mijn vroegste jeugdherinneringen. Bij vader op de fiets, naar de bossen van de Hatertse vennen. Mijn veel oudere broer was verkennersleider en daar op kamp. Ik herinner mij bomen, veel bomen. Jaren later zal ik dat gebied frequenteren. Ik werk een aantal jaren bij wat nu Scouting heet. Ons cursuscentrum ligt in dat gebied waar ik ooit met vader mijn broer opzocht. Goede herinneringen aan een turbulente werktijd. De jaren 70. De tijd dat de verbeelding nog aan de macht leek te kunnen komen en dat de speelse mens het heft in handen leek te kunnen krijgen. Dat geprobeerd werd kennis, macht en inkomen te spreiden. Het heeft niet zo mogen zijn. Spelen reduceerde -ik geef toe, ik doe er ook aan mee- tot een spelletje op je telefoon met als enige onzekere factor de letters die je krijgt en bij het random-bord de spreiding van de waardevakjes.
Ven, met dank aan die vakjes 150 punten en een kwartiertje mijmeren over hoe het was.
Mijn jonge tegenspeler legt ‘ik’. 24 punten. Misschien wel de naam van zijn tijdperk. Ik ben meer van ‘ven’.