Vangrail

Ik ben op weg naar Eindhoven. De viering van de verjaardag van iemand die nauwelijks weet meer heeft van verjaardagen. Gaten in haar geheugen, de tijd haalt zich zelf in. Maar ik vind dat ik met de obligate bos bloemen toch even langs moet. Feliciteren met een voorbij leven. De jarige schoonzus herkent me nog wel en straalt. Goed dat ik gegaan ben. Goed ook om nog weer eens een stukje familie te zien, mijn nicht, haar man, achternicht en achterachterneefje, waarvan ik de achter-oom ben. Mooi oude familienamen, die op zo’n ochtend met taart en toch nog  ‘lang zal ze leven’ een gezicht krijgen.
Op weg naar Eindhoven was ik dus. Het was niet overdreven druk op de weg. Nergens werd op mijn traject file of ander oponthoud gemeld. Ergens in de buurt van Uden, misschien daar net voorbij ben ik aan het inhalen. Je mag hier tenslotte 130, dus waarom niet. En dan in veel minder tijd dan dat ik dat nu kan beschrijven zie ik vlak voor mij op de andere weghelft een auto tegen de vangrail caramboleren. BOEM! Op het moment van zijn klap zijn we zo goed als op de zelfde hoogte, maar tegelijk ook weer ver voorbij. Met 130 km/u rijd je in een seconde bijna 40 meter Ik zie het ongeluk in mijn linkervoorspiegel verdwijnen. Het gaat allemaal te snel om zelfs maar van te schrikken. Ik twijfel zelfs bij de kleur van de auto, laat staan het merk of inzittenden. Ik zie wel onmiddellijk in mijn spiegel een opstopping ontstaan. Ik rij door, ben niet eens geremd.
Bij mijn eerste kopje koffie en stukje bosvruchtentaart vertel ik over wat ik zag. Medeleven alom. De jarige ontgaat het verhaal. Glimlacht in de verte. Later komt vroeger ter sprake. De jarige glimlacht nog steeds, zoals ze de hele ochtend doet. Hoort de  verhalen van toen, over haar man, mijn broer, maar vertelt zelf niets. Haar verhalen zitten in haar hoofd, komen niet meer naar buiten. Dan fluistert mijn jarige schoonzus in haar moedertaal: “Ach, das war einmahl…” Voor even is er het besef dat vroeger en nu niet het zelfde zijn.