Martelkamer

Ik was de ambtenaar die een partnerschap regelde. Ik weet niet hoe je dat anders zou moeten noemen. Een huwelijk sluit je. Daar heb ik nog wat bij te zeggen, daar is mijn wil wet als ik verklaar dat de twee echtelieden door de echt aan elkaar zijn verbonden. Maar bij een partnerschap hoef ik formeel geen uitspraak te doen. Daar volstaat het zetten van de handtekening door de partners, de getuigen en de ambtenaar van de burgerlijke stand. Een van de partners was een goede bekende en ook de meesten van het kleine gezelschap kende ik van verschillende gelegenheden, hetgeen resulteerde in een genoeglijke plechtigheid waar ernst en luim in een riant evenwicht met elkaar waren. Een van de partners had in een ver verleden een belangrijke plaats in de lokale politiek ingenomen en de trouwzaal, waar ook de partnerschapsregistraties hun beslag krijgen, lag pal naast de zaal in het stadhuis waar hij zo vaak vergaderd had over het wel en wee van de stad. Toen de plichtplegingen van de registratie achter de rug waren, vroeg hij of hij nog eens even die zaal, de Trêveszaal kon zien. Ook sommigen anderen van het gezelschap hadden in die zaal geschiedenis geschreven en haalden herinneringen op. Bovendien speelt die zaal een belangrijke rol in het nieuwe boek van A.F.Th. van der Heijden over de Vrede van Nijmegen en zo werd er aan de registratieplechtigheid nog een  “Ochtendgave-excursie” gekoppeld.  En de vraag kwam of het gezelschap dan ook nog even de krochten van het stadhuis kon zien, waar zich ook de cel bevindt waar een opstandige burgemeester zijn laatste uren heeft door gebracht voor hij op de binnenplaats van het stadhuis onthoofd wordt. Dat wordt treffend beschreven in Van der Heijdens boek.
Het gezelschap daalt de smalle stenen trapjes af en huivert in de kelder waar nog een oud martelwerktuig staat opgesteld. Het decor van de Ochtendgave, daar staan ze nu midden in, de zware deur voor de cel waar de burgemeester voor zijn vonnis zat, gaat piepend open. De geschiedenis is nu tastbaar aanwezig. Boek, wekelijkheid en het feestgezelschap dat elkaar over het boek vertelt, vloeien ineen.
Ik vraag me af of de man met gevoel voor traditie gedacht heeft aan een morgengave voor zijn pas verworven vrouw. Of komt dat bij een partnerschapsregistratie niet van pas?