Vast

Ooit heb ik bewonderend staan te kijken naar het schutten van grote schepen bij het Panamakanaal. Op weg naar Nicaragua maakte ik een tussenstop in Panama, waar ik een paar uur de tijd had voor onze aansluitende aansluitende vlucht vertrok. Ik was daar met een collega in het kader van de stedenband die Nijmegen met Masaya onderhield. En in plaats van een paar uur in de transithal van Panama International Airport rond te hangen huurden wij een taxi om wat rond te toeren door Panama-stad. Uiteraard stond ook het Panamakanaal en met name de sluizen op het programma. Ik zag hoe kleine treintjes reuze schepen door de sluizen trokken. Het 82 meter lange kanaal doorkliefde de smalle landengte tussen Midden- en Zuid-Amerika en verbond zo de Stille met de Atlantische Oceaan. Het Panamakanaal is een soort tweelingzusje van het Suezkanaal dat na de aanleg het ronden van Afrika  langs Kaap De Goede Hoop niet meer nodig maakte.
Vorige week zondag liep er een containerschip van zo’n 400 meter lang vast in het Kanaal. Het schip verbond de oost- en westoever met elkaar als een niet bedoelde brug tussen Azië en Afrika.
Was het omdat ik ooit het Panamakanaal in het echt had gezien dat dit beeld van die vastgelopen kolos mij aansprak. Een zandstorm had het schip uit zijn koers geslagen en lag nu opgesloten in beide oever muurvast. Het deed mij denken aan het verhaal van die zwaan die ooit in een Amsterdamse gracht was geland, tussen twee bruggen die hem geen ruimte boden op weer klapwiekend uit het water omhoog te komen.
Soms voel ik mij die zwaan, ogenschijnlijk kan die alle kante nog op, maar de ruimte is te krap, startbaan te kort om los te komen. Of ben ik dat containerschip. En hoe hard ik mijn schroeven ook laat draaien, ik kom alleen maar vaster te zitten tussen hier en de overkant. Zonder krachtige sleepbootjes kom ik niet meer van mijn plaats. Muurvast.
Ik lees dat de Evir Given weer vlot is…