Ventura

Zelfs als je heel wat beters te doen zou hebben, raad ik je toch aan gauw eens naar het Museum Het Valkhof te gaan. Sowieso al aardig om oog in oog  met de geschiedenis van Nijmegen te komen staan, maar nu is er tot begin januari nog een reden te meer om een kaartje te kopen en op een stormachtige herfstdag of tijdens een ijzige winterstorm, maar ook als het beter weer is, je onder te dompelen in de door de Italiaanse kunstenaar Paolo Ventura gecreëerde wereld. Te dwalen door wat hij noemt ‘un mondo infinito!’, een oneindige wereld.
Ik was gisteren bij de opening van de expositie, vaak het meest ongunstigste moment om een tentoonstelling te bekijken. Niet dat de openingsspeeches niet aardig zijn, het woordje van de kunstenaar zelfs de moeite waard is en de geserveerde hapjes niet te versmaden zijn, maar er zijn gewoon vaak veel te veel mensen. Mensen die niet zo zeer voor de kunstwerken komen, maar veel meer voor elkaar. En dat leidt weer tot het oorverdovende gebabbel een vernissage eigen. En dat was gisteren niet anders. De nieuwe directeur presenteerde zich met verve, de kunstenaar zei zijn zegje en het volk stroomde de tentoonstelling in. Ik ook. En toen ik de zalen in kwam was het plotseling of er niemand meer om mij heen stond. Of er geen honderden anderen waren en in mijn hoofd werd het stil, heel stil. Zo werd ik het werk van Ventura ingezogen. Zijn fantasievolle beeldverhalen waar hij zelf en zijn zoontje de hoofdrollen in vervullen nodigen mij uit om deel te worden van zijn oneindige wereld, gevat in zachte tinten. Heel mooi, prachtig zelfs, maar op de een of andere manier ook van een uitnodigende wreedheid door zijn verstilling, zijn kalmte en nauw verholen ontreddering. Een wereld waarin je eeuwig dolen kunt op zoek naar wat je toch nooit zult vinden. Als er een hiernamaals zou bestaan kon zou Ventura’s mondo infinito daar wel eens model voor hebben gestaan. Ventura heeft een eeuwigheid geschapen vol gedeelde eenzaamheid waar het straks, als de drukte hier voorbij is, zalig toeven is.