Verkleurd

Langzaam begint de stad weer van kleur te verschieten. Van oudsher is die zwart-rood, al eeuwenlang de stadskleuren. Van de weinige historische gebouwen die de oorlog ooit overleefd hebben zijn de luiken nog altijd in die kleuren geschilderd en niet voor niets heeft Nijmegen de oudste stadsvlag, zwart boven, rood onder. Kleuren die ooit even geassocieerd werden met bewegingen die nu juist helemaal niet Nijmeegs waren en vervangen werden door geel en zwart. Maar ook dat waren weer kleuren die niet op ieders bijval konden rekenen.
Een week per jaar wordt het zwart-rood ingewisseld voor het oranje-groen, de kleuren van de Nijmeegse vierdaagse, die op de tweede marsdag ook nog een roze randje krijgt.
Vanochtend ging ik met Gade de stad in. Even samen lunchen, dat hadden we wel verdiend vonden we.  Een tocht naar, maar zeker door de stad is een paar dagen voordat de vierdaagse begint een ware puzzeltocht. Her en der zijn straten versperd door grote trucks die complete podia en tenten afleveren die op bijna elke straathoek opgebouwd worden. Doorgaande straten worden afgesloten, het verkeer, auto’s, fietsers en voetgangers moeten een nieuw spoor door de stad trekken. De stad schikt zich in zijn tijdelijke patroon. De binnenstad verandert in een grote feestzaal, bierpompen staan in slagorde opgesteld en overal komen vuilniszakken te hangen die bij lange na niet voldoende zullen zijn om alle afval te bergen. Tankwagens vol bier zijn de voorraden van de café’s tot het maximum aan het aanvullen, toiletwagens worden als douaneposten bij het begin van de feestende stad geplaatst.
De Nijmegenaar die deze drukte niet zint heeft zijn vakantie zo gepland dat hij de stad die week achter zich laat. De Nijmegenaar die hier blijft aanvaardt deze week de drukte die je betaalt voor het inwoner zijn van de stad met het grootste meerdaagse wandelevenement en de daaraan gekoppelde  feesten ter wereld. Het is niet anders en over een ruime week weer helemaal voorbij en wordt de stad weer aan zichzelf terug gegeven.