Vermaak

Het lijkt wel eens of de wereld, wij mensen dus, niet zonder vermaak kunnen. Misschien hebben we het ook wel nodig als compensatie voor alle ellende om ons heen. Om ons even  geen zorg te hoeven maken over wat er allemaal aan rottigheid gebeurt. En in dat vermaak dat ons voorgeschoteld wordt kunnen we wegvluchten voor de realiteit van alledag. Vermaak heet dan een zuiverende functie te hebben. Even van hè, hè.
Mijn stad staat deze week bol van het vermaak. De stad is een groot vermaakcentrum met op elke straathoek een podium, een terras, een bar of een kermisattractie. En daar tussendoor krioelen ook nog eens meer dan 40.000 wandelaars die voor hun vermaak, ja echt waar, een sportieve prestatie van formaat leveren en daar nog lol in hebben ook.
Soms gaat de vermaakverslaafdheid wel erg ver. Dan lijkt het of er niets meer georganiseerd kan worden zonder het te larderen met een soms overbodige dosis vermaak. Dan worden op zich al plezierige bijeenkomsten opgeleukt met acts en intermezzo’s die nu net de plank misslaan. Dan schiet vermaak zijn doel voorbij en wordt tot mismaak Er ontstaat er een pijnlijke kloof tussen vermaker en vermaakte. Het publiek doet, vooruit dan maar, toch nog een beetje welwillend mee, maar je voelt dat het schrijnt. De mens wil wel vermaakt worden, maar niet tegen elke prijs. Soms zitten we helemaal niet op vermaak te wachten. Dan heeft een activiteit aan zichzelf genoeg en geen pimpen nodig. Ik vermaak me dan ook wel zonder dat ik zo nodig vermaakt moet worden.