Paradox

Ik bivakkeer deze week op de Wedren. Althans vanaf een uur of half tien tot ongeveer half zes. Ik heb domicilie gekozen in het perscentrum van de 99e Internationale Vierdaagse Afstandsmarsen. Ik houd me daar onledig met het schrijven van een aantal stukjes voor de onvolprezen ‘Blarenbode’, het interne mededelingenblaadje voor de honderden vrijwilligers die zich vrijwillig bezig houden met de 99e Vierdaagse. De Vierdaagse die met zijn tijd meegaat. De dienst communicatie maakt gebruik van de meest moderne media. Het gebruik van Facebook en Twitter wordt niet geschuwd. Integendeel, zo rond de 40.000 personen liken de vriendenpagina en ook nog eens bijna 10.000 volgers op Twitter. Niet alleen op communicatief gebied is de Vierdaagse van deze tijd, ook bij de controles bij de start en onderweg wordt gebruik gemaakt van de modernste middelen. Maar wat nog helemaal niet is aangepast, is de activiteit waar het allemaal om draait. Hoe ingebed ook in een scala van noviteiten, ICT en elektronische begeleiding, het lopen van de tienduizenden gaat nog zoals het al in ver voor-christelijke tijden ging: stap voor stap. Bij de Vierdaagse zelfs streng gereglementeerd. Tijdens het wandelen moet er steeds minimaal een voet contact houden met de aarde. Rennen, zelfs een klein beetje, is juist den boze en kan tot definitieve verwijdering van het parkoers  leiden.
Dat is misschien wel de paradox van de Vierdaagse. In het daagse leven verkeren we in een global village, in een werelddorp, waarin afstanden niet meer lijken te bestaan. We bewegen ons met de snelheid van het licht. Maar nu is een deel van de mensheid bezig met een van de oudste activiteiten, de snelheid gereduceerd tot een paar kilometer per uur.  Niks geen snelle vliegtuigverbindingen, zelfs geen elektrische fiets, nee gewoon lopen. En dat niet eens van A naar B, maar van N naar N.
De mensheid blijft mij verbazen. Ik mijzelf niet het minst.