Vertrek

Het is niet ongewoon dat de dag voor ik vertrek ik daar in mijn hoofd te druk mee bezig ben om nog een beetje het vakantiegevoel in mij toe te laten. Ik kan mij zelf dan tamelijk goed opfokken en verzinnen wat er mogelijk allemaal mis zou kunnen gaan en tegelijk mijzelf ervan overtuigen dat er niets goed kan gaan. Binnen de kortste keren heb ik van een mug een olifant gemaakt. En dan niet zo’n goedmoedige circusolifant, die gelaten zijn kunstje doet, maar een echte wilde Afrikaanse mastodont, rechtstreeks uit de savannen. Onzin natuurlijk, dat weet ik ook wel,maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Al moet ik zeggen dat het de laatste tijd beduidend minder wordt. Misschien ligt dat aan het ouder worden, waardoor je ook ten opzichte van je zelf wat milder wordt. Maar het is zeker ook de rustgevende invloed van Gade voor wie een dag voor het vertrek en ook de vertrekdag zelf dan gewoon nog 24 uur heeft, terwijl ik denk dat alles meer dan ruim op tijd gepakt, geregeld, gecontroleerd en nog eens gecontroleerd moet worden. Bovendien ben ik er nauwelijks  van te overtuigen dat alles in de koffertjes past, maar Gades inpakkunst is tot fenomenale hoogten gestegen en haar organisatietalent grenst wat dit soort zaken betreft aan het onwaarschijnlijke en zo komt alles toch weer goed. Mijn inbreng in dit proces blijft meestentijds beperkt tot wat zuchten en steunen, maar daar ben ik dan weer heel goed in. De rol van drama-queen is mij dan op het lijf geschreven.
Hoe anders ging het vandaag. Morgen vertrekken we van hier, maar ik had niet het gevoel om nu al van alles te doen om ons reisvaardig te maken. Nee, het werd een gewone zonovergoten vakantiedag. Dus op naar de zee. Ik had van mijn leven niet meer gedacht dat ik ooit nog in de Adriatische Zee zou zwemmen. Ik heb helemaal geen bucket list, maar als ik die zou hebben dan zou dat er zeker niet opgestaan hebben. Zelfs in mijn geheimste dromen speelde de Adriatische Zee geen enkele rol, nooit. Maar vandaag, een dag voor de terugreis, zwom ik ontspannen in de Adriatische Zee met zicht op de besneeuwde bergen in de Abruzzen. Een paar slagen maar, maar toch.
Morgen terug naar Nederland, geen tijd voor een blog. Hier moeten u en ik het twee dagen mee doen. Italia, arrivederci.