Vier

Het was ongemerkt aan mij voorbij gegaan. Pas vanochtend dacht ik toch eens even kijken wanneer het precies was. Het moet wel ergens rond deze tijd zijn. En inderdaad, het onvolprezen archief dat aan deze website hangt, bevestigde het. Op 21 augustus 2010 begon ik met dit bijna dagelijkse blog. Ik weet nog hoe iemand toen tegen mij zei dat hij me over twee maanden nog wel eens zou spreken en dat hij vermoedde dat mijn blog dan al een zachte dood zou zijn gestorven. Hoe heb ik hem kunnen logenstraffen! Nu zijn we ruim 1400 stukjes verder. 1400 keer 350 woorden, dat zijn er 490.000. Dat zijn ongeveer 980 pagina’s A4. Een stevig boekwerk. Een enkele keer vraagt iemand mij waarom ik de stukjes niet bundel en uitgeef. Ik voel daar geen enkele behoefte toe. Het zijn wegwerpstukjes met onbeperkte houdbaarheid. Een paradox, ik weet het. Maar het ene stukje beklijft langer dan het ander en wie zou uit die 1400 een selectie willen maken? Ik niet. En wie nog eens wil grasduinen in wat geschreven werd, het archief staat tot ieders beschikking. Een archief waarbij je zelfs op woorden kunt zoeken. En dat laat mij genadeloos zien dat ik in wel 8 stukjes  ‘ik wordt’ in plaats van ‘ik word’ heb getikt. Op de een of andere manier zit die fout tamelijk vast in mijn systeem verankerd. Dat naast nog heel wat tikfouten, want ik ben mijn eigen corrector en dat zijn de slechtste die er zijn.
In de afgelopen jaren heb ik over van alles en nog wat geschreven. Vooral over mezelf. Ik ben een onuitputtelijke bron van inspiratie. En dat ondanks een weinig opwindend leven. Geen verre reizen, geen moeilijke onderhandelingen over het werk, geen relatieperikelen, maar gelukkig wel genoeg mensen om me heen die naast wat ik ervaar reden voor een stukje zijn. En voorop blijft staan, ik schreef het al eerder, dat het schrijven van dit blog zin aan mijn bestaan geeft. Een reden is om op te staan, de computer aan te zetten en aan het tikken te slaan. En dat nu al vier jaar en een dag. Op naar het eerste lustrum.