Voorbij

Nog even en dan is het gedoe met deze computer voorbij. Dan zal hij worden afgedankt. Direct voor ik aan dit stukje begon te schrijven, stopte het kreng weer eens. Geen beweging in te krijgen en de enige remedie die ik ken is dan even de stekker uit het stopcontact te halen.
Vanmiddag wordt een nieuwe laptop bezorgd en zal deze desktop in een vergeten. hoekje worden gestald. Gistermiddag was zoonlief op bezoek. Hij had al een preselectie gemaakt. Ik hoefde alleen maar ja te zeggen. En dat heb ik gedaan. Ik ben blind gevaren op zijn advies. Ik heb al vaker verzucht dat ik blij ben dat ik ruim 40 jaar geleden mijn eigen helpdesk heb verwekt.
Het is nu maar afwachten of dit stukje ongeschonden de eindstreep haalt en het apparaat niet voor die tijd weer eens de geest geeft. Kan ik slecht gebruiken, want er liggen nog wat teksten klaar om geschreven te worden.
Mocht dat wel gebeuren dan zal ik mijn tijd vullen met het uitlezen van mijn boek. Nog enkele tientallen pagina’s en dan zal ik afscheid nemen van het prachtige boek ‘Judas’ van Amos Oz. Zeg ik de hoofdpersonen met spijt gedag, verlaat het donkere huis waar Sjmoeël Asj enige tijd gezelschapsheer is voor de oude Gersjom Wald en waar ook de ongenaakbare Atalja Abarbanel woont. Een boek met een van de aangrijpendste beschrijvingen van de kruisiging van Christus door de ogen van Judas. Het is ook zo’n boek dat ik steeds langzamer ga lezen, omdat ik het nog niet uit wil hebben. Niet wil dat het verhaal al ophoudt als ik op de laatste bladzijde ben. Wil weten hoe het verder gaat. Maar dat vervolg zal ik zelf moeten bedenken, zelf woorden moeten geven. Onmogelijk. De vertelkunst van Oz, de wijze waar hij je het verhaal inzuigt, wie kan daar aan tippen? Dat is mij bij lange na niet gegeven, zelfs niet als ik straks en nieuwe computer heb.