Voskuil

Vandaag besteedt mijn krant in de weekendbijlage Tijdgeest vele pagina’s aan de romancyclus Het Bureau van J.J. Voskuil. Het is al weer heel wat jaren geleden dat ik de zeven delen, kloeke delen hoort men in dit soort gevallen te zeggen, heb gelezen. En steeds was het als ik aan een nieuw deel begon  of ik weer terug van vakantie kwam en telkens opnieuw  mijn intrede deed in het Bureau en daar aan het werk ging. Ik keek als het ware door de ogen van Maarten Koning, de hoofdpersoon, die als twee druppels water op J.J.Voskuil leek.
Ik hield van het ritme van het boek, de herhalingen die bijna een ritueel karakter kregen. Hoe elke werkdag weer begon met het neerzetten van zijn typemachine, de hoes er af halen en aan de slag te gaan met zijn werk. Werk dat hem, Voskuil en Koning, volslagen nutteloos toe leek, maar dat wel zo goed mogelijk verricht moest worden. En zo maakte  ik niet alleen kennis met Voskuil, maar ook met al zijn collega’s, waarvan de alle verantwoordelijkheid afwijzende Bert Asjes door Gade en mij nog geregeld in gesprekken wordt opgevoerd als we het over lapzwansigheid hebben.
In mijn boekenkast staat de delen vier tot en met zeven. Waar de eerste drie delen zijn gebleven zou ik niet meer weten. Waarschijnlijk ooit uitgeleend en nooit meer terug gekregen. Maar die vier delen die ik heb worden geflankeerd door ander werk van Voskuil zoals De moeder van Nicolien, Requiem voor een vriend, De Buurman en  Onder andere.
Ik voel niet meer de aanvechting om de hele cyclus weer eens te gaan lezen. Toch weet ik dat mijn kennismaking met Het Bureau mijn denken over het belang van werken in mijn bestaan danig op zijn kop heeft gezet. Het bleek veel minder belangrijk dan ik ooit dacht, maar dat wat je deed moest je wel goed, heel goed doen.
In 2000 verscheen Ingang tot het Bureau van J.J. Voskuil, een verkorte samenvatting. Toch nog wee eens doorbladeren.