Vraagteken

Ik heb maar zelden een protestante eredienst meegemaakt. Katholieke missen zo veel dat op grond van het getal de hemel een voor mij onontkoombare eindbestemming lijkt. Ik kan mij maar twee protestante diensten herinneren. Dat was de huwelijksinzegening van een heel goede vriendin, jaren, tientallen jaren geleden. De tweede was gisteren. De uitvaartplechtigheid voor de moeder van een andere vriendin. Het kerkje was net groot genoeg om alle gasten plaats te bieden. Een kerkje, zoals een kerkje hoort te zijn. Romaans, niet alleen in zijn grondvesten, maar ook in zijn toren, schip en absis. Een dienst zoals een dienst hoort te zijn. Een milde dominee die zijn geloof niet absoluut maakt. Integendeel, die zelfs in zijn overweging vragen durft te stellen, ook aan zich zelf. Als ik hem zo aanhoor reflecteer ik ook op mijn eigen geloof of ongeloof. Toen ik nog heel actief was in de kerk vroeg ik mij niet eens af wat ik geloofde. Ik ervoer een gemeenschap die het goed had met elkaar. Elkaar niet verketterde, open bleef voor veel opvattingen. In het huis van mijn vader zijn vele woningen. En nu ik de kerk verlaten heb, liever gezegd de kerk mij verlaten heeft weet ik het niet meer. Ik noem mij zelf agnost, maar weet niet of dat woord wel precies de lading dekt, hoe mooi het ook klinkt. Soms troost ik me met de gedachte dat er straks helemaal niets meer is. Een leegte die nog minder is dan niets. Wat een rust moet dat geven.
Aan het eind van de dienst zingen we die oude hymne “Blijf mij nabij”. Natuurlijk een tranentrekker van jewelste. Zeker op dit moment, het slot van een uitvaartdienst. Ik voel een groot heimwee. Fluister naar Gade dat ik zou willen dat ik het onvoorwaardelijk zou kunnen geloven wat gezongen wordt, dat misschien ook nog wel doe. Maar in mijn kerk van destijds voel ik nu geen ruimte meer omdat te kunnen. Er is geen plaats meer voor geloven met een vraagteken. Te veel uitroeptekens. Te veel zeker weten, te weinig geloven?