Vriendje

Hij figureerde een paar keer in mijn blogs. Mijn vriendje van vroeger. We woonden bij elkaar om de hoek. Van mijn vierde tot mijn veertiende waren we hartsvrienden. Deelden alles. Totdat hij naar het Canisius College ging en ik naar het Dominicus. Toen scheidden onze wegen zich. Maar in die tussenliggende 10 jaar waren we onafscheidelijk. Fietsten naar Eindhoven, speelden met sigarettendoosjes de Tour de France na, staken met zijn vader tot grote ontsteltenis van mijn vader de dichtgevroren Waal over. We maakt samen ongelooflijk veel vaart op zijn step. Ik was linksbenig, hij rechtsbenig. Een step met dubbele aandrijving. We voetbalden in de straat en bij de de dijk bij de haven, we gingen samen naar NEC, jongensrang, een kwartje. En dan verliezen we elkaar uit het oog. We hebben nog weet van elkaar. Bezoeken elkaar nog een keer als we pas getrouwd zijn. Sturen over en weer geboortekaartjes van onze kinderen en met kerstmis een kaart met beste wensen. Ik hoor van het overlijden van zijn vrouw. Hij is dan al lang verhuisd naar het andere eind van het land.
Hij krijgt een nieuwe relatie en dan na jaren komt het verzoek of ik hen wil trouwen. Nu bijna vijf jaar geleden sluit ik hun huwelijk en vanaf toen zien we elkaar elk jaar een keer. We eten samen. Een eeuwenoude vriendschap wordt bestendigd. De herinnering aan onze vriendschap van toen , is aanleiding voor een gedicht dat ik een paar jaar geleden schrijf . Nergens nog gepubliceerd. Nu dan:
Amour perdu
Jong waren we,

jonge jongens,
jongetjes nog.

We verkenden elkaar
en wat we vonden,
-we wisten vaag van zonden-,
dat had geen naam.
Toen nog niet
en nu niet meer.

Ouder nu, veel ouder.
Er is alleen herinnering.
Durf me zelf te horen:
Liefde van toen,
lang, lang verloren.

Gisteren kreeg ik het bericht dat mijn vriendje van toen en voor altijd heel erg ziek is. Dood gaat. Als ik daaraan denk zijn er even geen woorden meer. Ze maken plaats voor tranen.

6 reacties op Vriendje

  1. john ponsioen schreef:

    jan,
    ik moet je bekennen dat ook ik na het lezen van dit stukje de tranen in mijn ogen kreeg ondanks
    het feit dat ik dit vriendje niet ken.
    vriendje en jan heel veel sterkte voor de komende tijd.
    john.

  2. Johan schreef:

    Bittermooi verhaal. Raakt me ook omdat ik dit voorjaar mijn schoolvriend Menno naar zijn laatste rustplaats heb begeleid. Ik volgde zijn pad alleen nog via nieuws dat via internet binnendruppelde, maar verwachtte hem nog wel weer tegen te komen.
    Plotseling is duidelijk dat dat in dit leven niet meer zal gebeuren.
    Jan en vriend: veel sterkte.

  3. Piet Zuidam schreef:

    Jan ,
    Je verhaal en gedicht raken me zeer. Veel sterkte de komende tijd.

  4. Maerten Verstegen schreef:

    Ontroerend. Hier word ik even stil van.
    Maerten.

  5. Ad Gerrits schreef:

    Mooi Jan, ogen werden er vochtig van.
    Ad

  6. Emelie schreef:

    8 september
    Je blijft een echte vriend door deze ontroerende woorden.
    Emelie

Laat een antwoord achter aan john ponsioen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *