Vuurwerk

Ik sta op het punt naar bed te gaan als ik denk in de verte donderslagen te horen. Vreemd denk ik, daar is het weer toch helemaal niet naar. En tegelijk weet ik dat ik mij vergis. Dit is geen onweer dat ergens ver weg rommelt, het is het vuurwerk waarmee de Vierdaagsefeesten geopend lijken te worden.
Ik hou van vuurwerk, kan genieten van de veelkleurige sterrenregens die zich tegen een donker wordende hemel in grillige lijnen en en kleuren aftekenen. Jarenlang mocht ik te gast zijn op de gastenboot aan de Waalkade waar ik als begeleider van buitenlandse delegaties op de eerste rang het spektakel bekeek. Ik herinner mij de uitgebreide Japanse delegaties die na afloop van het vuurwerk een voor een naar mij toekwamen, een buiging maakten en het zelfde van buitengeleerde zinnetje tegen mij zeiden: “Thank you for fireworks.” Alsof ik persoonlijk alle pijlen had aangestoken.
Nu ben ik al jaren niet meer naar het vuurwerk geweest. Te druk, te veel gedrang. Ooit zag ik het vuurwerk vanaf een heel bijzondere plek. Vanaf de Sint Stevenstoren. Als gast van de torenwachter die officieel bij de zelfde gemeentelijke afdeling hoorde als waar ik toen voor werkte. Dat was de enige keer dat ik niet naar een vuurwerk, maar op een vuurwerk keek. De toren reikte hoger dan het vuurwerk en dat nam een deel van de betovering weg. Maar spectaculair bleef het. Het vuurwerk heette niet voor niets ‘de Waal in Vlammen’. De rivier als fonkelende spiegel voor het klank- en kleurrijke fenomeen.
Maar de mooiste herinnering bewaar ik aan een vuurwerk dat ik met Gade bekeek, lang voordat ze Gade werd. We kenden elkaar net, nog ontdekkend wat we voor elkaar betekenden. We wandelden samen een krib in de rivier op en op dat uiterste puntje, omringd door het water zaten we en keken naar  het vuurwerk dat een vertaling leek van wat er op dat moment door ons heen ging.
Daaraan dacht ik toen ik tijdens het tandenpoetsen gisteravond de knallen en het gerommel van het vuurwerk hoorde.