Wachtlijst

Het is nog maar een paar dagen geleden dat de cardioloog mij vertelde dat het nog wel een paar weken zou kunnen duren voor ik voor wat vervolgonderzoeken  opgeroepen zal worden. Maar vandaag liggen de uitnodigingen al in de bus. Binnen nu en een week wordt ik uitgenodigd voor een echo en voor en twee vaatonderzoeken, een in rust en een in inspanning. Het schijnt mij toe dat er allerlei wachtlijsten gepasseerd worden, iets wat gezien mijn conditie ook tamelijk logisch lijkt. Natuurlijk verheugt het mij dat er zo vlot aan gewerkt of in ieder geval naar gekeken gaat worden, maar het roept ook dubbele gevoelens in mij op. Misschien gedoogt mijn situatie wel geen enkel uitstel! Misschien is er wel haast geboden zodat nog gered kan worden wat mogelijk te redden valt. Maar misschien is het ook wel zo dat het ziekenhuis zijn zaken zo op orde heeft dat er snel efficiënt en prompt gehandeld kan worden en haal ik mij  volstrekt overbodig maar allerlei muizenissen in mijn hoofd en berusten de scenario’s die ik verzin op onterechte en op niets gebaseerde veronderstellingen. Ik heb toch niet voor niets een levendige fantasie die ik naar believen natuurlijk ook met mij op de loop kan laten gaan.
Stel nu eens dat ik pas over een tijdje bericht had gekregen over de komende onderzoeken. Ik zou dan de eerste geweest zijn die gedacht zou hebben dat vanwege de hopeloosheid van de omstandigheden een snel ingrijpen geen enkel effect zou hebben. Ik ben een meester in het verzinnen van doemscenario’s, maar weet ook dat ik even meesterlijk die doemscenario’s naar de achtergrond kan laten verdwijnen en de dingen te nemen zoals ze werkelijk verschijnen.
Over ruim een week weten we meer. En intussen wachten we af. Dat is de rol van de patiënt. Afwachten.