Wijkreidte

Ik probeer een niet zo florissante nacht te compenseren door vandaag veel en lang op bed te blijven liggen. Ik maak er een lui, een heel lui dagje van. Gedurende de nacht werd ik geplaagd door fikse krampen in mijn benen. Pijnlijk, heel pijnlijk, maar ik kan wat hebben. Ik doezel de dag door met op de achtergrond radio 1 waar  ik in de loop van de dag het aantal protesterende scholieren op het Haagse Malieveld hoor toenemen. De verslaggevende journalisten kunnen stuk voor stuk niet anders dan ook  meedelen dat veel van de scholieren lunchen bij de  MacDonalds en zo hun betrokkenheid in twijfel willen trekken.
Ik hoor ook een Amerikadeskundige haar licht laten schijnen over wat er in dat verre land eigenlijk aan de hand is. Het lijkt mij toe dat half Nederland Amerikadeskundige is. Je hoeft maar een boek gelezen te hebben over Winnetou of van de hand van Michèle Obama en hupsakee, je bent deskundige. Soms doet het er niet toe wat je te zeggen heb, als het maar praat. De deskundige die ik hoor, vraag me niet naar haar naam, die is mij ontschoten wil het met ons hebben over de reikwijdte van de besluiten van de Amerikaanse president. Maar het woord ‘reikwijdte’ functioneert als een barrière  in haar verdere betoog. Want keer op keer verhaspelt  zij dat woord tot ‘wijkreidte’ en lukt het haar niet om in een keer tot de juiste uitspraak te komen. Ik houd wel van die letteromzetting die zelfs een stijlfiguur zijn geworden, bekend onder de naam spoonerisme en er sommigen zelfs tot klassieker zijn geworden zoals die van de z0 goed als vergeten aartsbisschop die ooit een aantal nonnen aan sprak als ‘God gewaagde meiden’ in plaats van ‘God gewijde maagden’.
Ik verkneukel mij over de aan dit stijlfiguur gewijde Wikipedia-artikel.