Wc-potslingeren

Achter mij staat de televisie aan. Ik kan er van hieruit niet op kijken, maar hoor hoe de koninklijke familie in Rhenen arriveert. Kinderen gillen als de koningin uitstapt en de verslaggeefster vertelt dat zij uitstapt. Beeld en werkelijkheid kloppen met elkaar. De verslaggeefster vertelt wat er te zien is. Dat is handig voor mij, die met mijn rug naar het scherm zit. Het woord Oranjezonnetje is nog niet gevallen. Zal in de loop van de ochtend toch wel gebeuren. Een kinderkoor zingt. “Welkom, welkom hier in Rhenen aan de Rijn”. En dat heel vaak. Nu spreekt de burgemeester. Dat leidt me te veel af. Ik zet het geluid heel zacht. Achter mij nu dus een televisie bijna zonder geluid, die ik niet kan zien. Een zacht mummelende tv. Elk jaar is het toch hetzelfde. Als je het ooit gezien hebt  heb je het altijd gezien. Voor mij is Koninginnedag niet altijd hetzelfde. In 1981 stierf mijn moeder. De dag was net begonnen, eigenlijk was het nog midden in de nacht. Zij overleed om 00.15 op Koninginnedag. Toen ik met broers en zussen het ziekenhuis verliet, troosten we elkaar met het idee dat de komende ochtend alle vlaggen die wapperden uitgestoken zouden zijn voor onze moeder.
In 1997 ging op de dag voor Koninginnedag mijn broer dood. ’s Avonds, om een uur of negen. Het was voor hem onmogelijk op eigen kracht Koninginnedag te halen. Het was mooi geweest. En we wisten dat de volgende dat de vlaggen niet alleen voor mijn moeder zouden wapperen, maar ook voor hem. En dat is nog steeds zo.
Ik kijk even om mijn schouder naar de tv. Geloof even niet wat ik zie. De Prins van Oranje met een wc-pot in dezelfde kleur in zijn hand. Hij doet mee aan een wedstrijd wc-potslingeren. Ja, je moet wat doen om koning te worden. Het blijkt in het dorp een traditie te zijn. Al zeker 10 jaar vertelt de organisator trots. Wc-potslingeren! Er is mijn broer en mijn moeder heel wat bespaard gebleven.