Webcam

Als ik de trouwzaal betreed, zo noem je dat als je in toga bent, om een huwelijk te gaan sluiten, staat er een fors gezelschap te wachten. Een persfotograaf, een journalist van de Gelderlander, een cameraman van de lokale tv en een redactrice. En dat hele gezelschap wordt begeleid door een gemeentelijke woordvoerster. Ik heb geen flauw idee waarom ze bij het zo dadelijk te sluiten huwelijk aanwezig zijn. Voor mij is het een huwelijk als alle andere, al is het ene huwelijk het andere niet. Die ochtend heb ik al twee huwelijken gesloten. Daar waren alleen het bruidspaar en de getuigen bij aanwezig. Bij dit middaghuwelijk worden meer gasten verwacht. Het bruidspaar heeft Turkse wortels. Maar ook dat is geen reden voor de belangstelling van de pers. Die is er omdat dit het eerste huwelijk is waarbij de gemeentelijke webcam aanstaat. Die maakt het mogelijk dat de familie in Turkije de trouwceremonie kan zien via de computer. Ik verbaas mij er over dat zo iets tot nieuws verheven wordt en bijna de totale lokale pers op de been brengt. De webcam is een nieuwe service van de gemeente. Als het bruidspaar dat wenst gaat de camera aan en wordt er een statisch beeld uitgezonden. Alleen het bruidspaar komt in beeld en de ambtenaar en de gastvrouw. Het publiek niet.
Ik doe mijn werk net als anders. De aanwezigheid van de camera legt geen extra druk op mijn schouders. Misschien wel op die van het bruidspaar. Dat is zichtbaar nerveus, maar dat heeft waarschijnlijk niets met de camera te maken.
Vanochtend kocht ik de krant. De aanwezigheid van de journalist resulteert in een foto van het feestelijke bruidspaar met onderschrift. Op de site van TV-Nijmegen zie ik het item dat er van gemaakt is. Ik schiet door het beeld. Het aardigste moment is als aan het eind van de plechtigheid de gasten zich voor de camera verdringen om naar de familie in Turkije te zwaaien. Maar is dat nieuws?