Weg

Gade heeft vakantie. Een paar weken. Daar is ze aan toe. Ik niet. Mijn hele bestaan is vakantie. Een paar weken geleden waren we samen weg. Naar de Dordogne. Dat was voor dit jaar mijn vakantie. We hadden daar prachtig weer. En genoten. Van de streek, van elkaar, van de familie die daar woont. Verder hebben we nog geen vakantie samen gepland. Mijn agenda wordt deze week en een aantal komende bepaald door onderzoeken en onderzoekjes, gesprekken met cardiologen, revalidatieverpleegkundigen, fysiotherapeuten. De conditie moet wat opgevijzeld  worden. Ik slalom tussen de medische en paramedische afspraken door. Nauwelijks tijd voor een lange vakantiereis naar elders. Gade gaat in augustus een dag of 9 naar de Spaanse Pyreneeën. Even de geest verfrissen in de bergen. Ik ga in die tijd een lang weekend naar Hamburg. Familieaangelegenheden, plezierige aangelegenheden.
Deze week vierden we dus vakantie thuis. Maakten een tripje naar Amsterdam. Ouder echtpaar bezoekt de hoofdstad. Maar thuis, hoe leuk het daar ook is, is toch geen vakantie. Voor degenen die werken is dat werk dan toch nog te dichtbij en het samen aan een golfwedstrijdje meedoen is wel leuk, maar niet echt vakantie. Een paar dagen samen weg. De buurvrouw vragen op de kat te passen of zoonlief weer als huisbewaarder op te trommelen, dat lijkt op vakantie. En zo kan het gebeuren dat we over een paar dagen België intrekken. Waarom België? Om naar Watou te gaan en omdat Lille daar dichtbij is en dat voor ons onbekende stukje Vlaanderen wat te verkennen.  Maar vooral ook om er samen even uit te zijn. Gade en ik en verder niemand. Dat is de charme en aantrekkelijkheid van een vakantie. En als het decor en de ambiance dan ook nog aangenaam is, wordt het dubbel genieten.
Het hotel is geboekt, tomtom stippelt straks de route uit. Maar vandaag is mijn vakantie in de achtertuin, met een boek. Kon slechter.