WhatsApp

Ik ben een niet erg fanatiek gebruiker van WhatsApp. Ik gebruik dit medium maar af en toe en dan nog maar zelden op eigen initiatief. Meestal antwoord ik op een berichtje dat ik krijg. Soms ontwikkelt zich dan een geschreven gesprekje. Maar even vaak bel ik dan maar direct met degene die mij heeft gewhatsappt. Hij of zij is dan toch in de buurt van de telefoon en in het directe contact kun je beter op elkaar reageren. Bovendien vermijd ik  de vertraging die inherent lijkt te zijn aan het gebruik van WhatsApp. Ik lees een berichtje, ik moet een reactie tikken, die verzenden, wachten op een reactie die dan wel of niet komt. Soms komt die direct, soms tijden later. En dan is het een contact met horten en stoten. Redenen genoeg dus om van mij geen fanatieke Whatsapper te maken. Bovendien kan het gebruik van WhatsApp tot onmogelijke misverstanden, relatieperikelen en ander sociaal ongerief leiden. Ik geef een voorbeeld. Vanochtend om kwart over zeven meldt mijn telefoon dat er een berichtje is binnengekomen. Nu is kwart over zeven voor mij een slaaptijdstip, dus een berichtje om die tijd kan wel eens slecht nieuws betekenen. Ik word voor de zekerheid dus maar een beetje wakker en kijk op het schermpje. Een WhatsAppje. Een van mijn contacten bericht mij : “Zonnebril schat!” Ik lig nog in bed en iemand bericht mij over een zonnebril en ze noemt me ook nog schat. Ik ken de afzendster. Uiteraard. Maar waarom zij mij om kwart over zeven ’s ochtends dit bericht zou sturen ontgaat mij ten enenmale. Ik antwoord haar met “???” Een uurtje later antwoordt ze: “Oeps! Verkeerde ontvanger excuus.” Veronderstel nu eens dat ik altijd gedacht zou hebben dat ik de enige in haar leven was en door dit berichtje blijkt dat er ook nog een ander is. Zij noemt hem schat en hij heeft zijn zonnebril laten liggen! Dan zou ik mij kunnen voorstellen dat de poppen fiks aan het dansen zouden zijn. Relatieleed, onbegrip, tranen en verdriet liggen op de loer. WhatsApp, levensgevaarlijk.